Yârim keskin bıçak!

İstanbul'a sabahın erken saatlerinde kar yağmaya başladı. İstanbul bembeyaz bir kar örtüsünün altında kaldı.
Şehrin bütün "çirkinlik"leri bir anda örtüldü.
Beyazın hakim olduğu sessiz ve dingin bir sonsuzlukta akıyordu sanki zaman.
Ve fakat...
Aynı anda daha önce olmayan başka olumsuzluklar ortaya çıktı.
Şehrin daha önce hızla akan ana arterleri tıkanmaya başladı.
Yarım saatte gidilen yerlere üç-dört saatte gidilemez oldu.
Evlerde üşündü.
Televizyonlar "olağanüstü durum yayını"na geçti.
Arşivlerden "Beyaz başlıkları çıkarıldı. Tozları silkelenip ekranların ve gazetelerin baş köşelerine yerleştirildi.
İstanbul'a sabahın erken saatlerinde kar yağmaya başladı.
Türkiye'ye kış geldi. O meşhur söz; bir kez daha bütün "azamet"iyle kanıtlandı ki:
"İstanbul'a kar yağmadan Türkiye'ye kış gelmez"di.
İstanbul'a kar yağmadan, kış; televizyonların ve gazetelerin manşetlerinde hak ettiği yeri asla bulamazdı.
Herkes de biliyordu ki, kar; birkaç haftadır, ülkenin ortasından çekilen çizginin doğu yakasında hükmünü "azar azar" icra ediyordu zaten.
Lakin... Geçtik Kars'ı Erzurum'u; ülkenin başkentinde bile bir karış boyundaki "kar"ın, İstanbul'daki "serpinti" kadar esamisi okunmuyordu.
Medya neredeyse başkent de değil; dünyanın merkezi orasıydı.
Kameralar nereye çevriliyse, radyolar nereden ses veriyorsa, rotatifler nerede dönüyorsa; orasıydı dünyanın merkezi.
Bu yazı da "dünyanın merkezi"nden yazılıyor mesela; şimdi, şu anda...
Türkiye'ye kış gelmiştir, besbelli... Pencereden öyle görünüyor.