  |
|
Cem Yılmaz'ın üşüdüğü an!
Cem Yılmaz, geçen gün komşu ekranlardan birinde selam-sevgi ve iltifat yolladı sağolsun. Başım gözüm üstüne, selamı alınmıştır, sevgi-iltifat iade edilmiştir.
Kaç zamandır tam gaz gidişini keyifle izliyorum Cem'in.. Duydum ki.. GORA'yla ilgili gelişmeler iyi, çözüm aşamasında..
Biliyorum ki.. "Nihayet" çıkabildiği sahnede ve dahi BKM'de, göz gözü görmüyor, yine yer gök inliyor, hatta boş koltuk bulunmuyor..
Görüyorum ki. Sürükleyip götürdüğü son reklam filmi, reklam olmaktan çıkmış, minik skeçler halinde reyting rekorları kırıyor.. Okuyorum ki yakında,( hani derler ya) "dev bir prodüksiyon"da, bir sinema filminde kamera önüne geçecekmiş..
Bir sahne ve film adamı için ne güzel, ne hoş durumlar. Bu kadar ilgi ve alakadan keyif alıyordur umarım..
Ama bildiğim Cem, tevazu sahibidir, şöhret ve ilgi sarhoşu olmaz, zaten keyif alsa da görkemli bir dünyanın içinde bulunsa da işin suyunu çıkarmaz, kibarlığı da elden bırakmadan, "hepimiz faniyiz" der durur, bu canavar, hatta canavarların galip geldiği görsel sektörde, adam durmaya ve sıkı kalmaya çalışır. Mutluluğu başka şeylerde arar..
TV 8'deki, Hülya Aydın'ın Yeni Vizyon'unda da durum değişmedi..
Mesajlar, sunucular, canlı yayında alınan elektronik postalar onu büyüttükçe, o, kendini abartmamaya çalıştı, "estağfullah" deyip durdu.. Ardı ardına çok şık anlar oldu, ama bir ara kalbi üşüdü Cem Yılmaz'ın. Zaten bu yazı da "kalbinin üşüdüğü an" nedeniyle kaleme alındı..
Bakın neler oldu? Yeni Vizyon'un ilk dakikarından itibaren izledim ki.. Bizim yıllar önce Bir Yudum İnsan'da anlattığımız ve aksettirdiğimiz Cem Yılmaz'ın ilk gençlik yılları ve görüntüleri.
Liseli Cem Yılmaz, "adam olacak çocuk" misali, sınıfta kamerayı eline almış, öğretmenini kayda alıyor, ders sırasında zar atıyor, kızlarla hoş beş şakalı gırgırlar vs.. Etiler Turizm Meslek Lisesi'nde Edebiyat dersi.. Ve Yaşar hoca kayıttan kuyuttan habersiz. Hoşgörüyle karşılanabilecek bir öğrenci bitirimliği yani... Ve bütün bunlar Cem Yılmaz'ın şu anki "gülümseten, hayatı hafifleten" durumlarının "habercisi" olarak, bir insan yolculuğunda ilk durak olarak anlatılıyor..
Neyse işte, Hülya Aydın da Cem de Bir Yudum İnsan'a ve şahsımıza(!) arka arkaya "latif sözler" ettikten biraz sonra. (Hak etmesek de sağolsunlar!) Canlı yayına edebiyat öğretmeni Yaşar Mataracı gelmez mi. Malum şaşkınlık, Cem Yılmaz'ın mahçubiyeti, hal hatır sormalar, sarılmalar, alkışlar, Cem'den Mataracı'ya, Mataracı'dan Cem'e, karşılıklı özlem muhabbetleri, çalışkan öğrenciydin iyi öğretmendin gibi nostaljik iltifatlar, "keşke hep görüşseydik" temennileri derken..
Konu konuyu açtı.. Şimdi saçlarına ak düşmüş ve emekli olmuş hoca, hafif kırık bir sesle, 'Bir akşam oyununa geldim Cem. Oyun çıkışında seni görmek istedim, kulis kapısında bekleyen görevlilere rica ettim fakat görüştürmediler.. Ama önemli değil.. Şimdi sarıldım ya eyvallah' dedi..
Cem bu sözler üzerine çok üzüldü, o hep gülümseyen yüzü, dondu kaldı, sanki kendisi bir hata işlemiş gibi özürler, elini sıkmalar vs.
uuu
Evet, belki sıradan bir durum gibi gelebilir size, geçip gidebilirsiniz ama bence "duvarlar hayatı zorlaştırmalar" üzerine koca bir kitap yazılabilir bu "an"a ilişkin.. Düşünsenize, yıllar yıllar sonra bir edebiyat öğretmeni, başarısından kıvanç duyduğu bir eski öğrencisinin elini sıkmaya, gözlerini öpmeye, karanfil uzatmaya geliyor, "hocasıyım" diyor, kulis odasına haber göndermek istiyor.. Ama hayır, "öğrenci" hiç bir şeyden haberdar edilmiyor..
Duvarlar, duvarcılar, sektör çılgınları, öyküsüzler, öyküden anlamayanlar, "bir eski dost" kelimesi kullanmayanların çokça olduğu şu fani dünyada, yani, şu karmakarışık ve hep aceleyle hep telaşla hayat sürüp giden milyonların arttığı bir dönemde "kırık öyküler yazılıyor sıkça. Vahşileşen, anlamsızlaşan, duygusuzlaşan bir coğrafya yaratılıyor. Geriye her an her saat "kalbi üşüyen" insanlar kalıyor.
|
