Tanrı'nın verdiği canı almak, Tanrı'ya en yakın güç olarak algılandığından, kralın/padişahın ağzından çıkan tek emir/fermanla birini öldürmek onun sonsuz otoritesinin bir göstergesiydi. Osmanlı'da 'kelle kopartmak, boğdurmak' cezaları yalnızca suçlu görülenlere değil, birçok, hem de ne çok kereler doğal iktidar ortağı olmak suçu işleyen (!) öz kardeşlere revâ görülen ve meşrulaştırılmış bir cezaydı. Fransızlarsa şıklığa ve özgünlüğe düşkün olduklarından, kelle kopartmak için karizmatik (!) bir araç icat ederek, adına giyotin demişlerdi.- Bu herhalde Fransızlar'ın icadından ötürü utandıkları tek makinadır.

Ama zaman durmuyor ki... Zamanla birlikte yaşanan teknolojik gelişme ve insan hakları konusundaki kazanımlar biz insankızları ve oğullarının inanç ve kavrayış sistemimizde değişiklere yol açtı, hemen her kavram gibi 'ayıp, yasak, tabu ve ceza' da tartışılmaya başlandı. Bunlar elbette insanlık evriminin bir parçasıydı(r) ve sorgulamak denen merak bir tek insana özgü belâlı bir yetenektir. İşte bu süreç içinde tartışmaya açılan 'ölüm cezası'nın aslında bir intikam biçimi olduğu ve suçtan caydırıcı etkisi bulunmadığı düşünülmeye başlandı. Türkiye, ölüm cezası konusunda çok acılı deneyimler ve sarsıntılar yaşamış bir ülkedir. Yassıada ve Deniz Gezmişler'in idamları, siyasi görüşünüz ne olursa olsun, bu gruplardan biri size ters düşecek biçimde idam edilenleri kahramanlaştıran mitler yaratmış, bu bakımdan caydırıcı olmamış ama en önemlisi bu idamlar vicdanlarımızda ve tarihimizde kara lekeler bırakmıştır. Türkiye'nin son 20 yıldır ölüm cezası uygulamayışının altında ne AB'ne yaranmak ne de Batı'ya şirin görünmek kaypaklığı yatmaktadır. Türkiye insanı vicdanındaki yaralar nedeniyle idamı alt-bilincinden silmek sürecine girmiştir. Biz 21.yy'da daha insanca ve demokratik yaşamak isteyen Türkiye insanının ülkesine ölüm cezası yakışmadığı için ölüm cezasını kaldıracağız. Bunu bugün ya da yarın yapacağız. Ama ne AB istediği, ne de APO yüzünden- APO'yu idam ederek kahraman yapmayacağız. Ölüm cezasını kaldıracağız ki, çocuklarımızın anılarında Hergele veya Sultanahmet Meydanları'nda sallandırılmış insan silüetleri olmasın. İdam cezasını kaldıracağız ve bunu Türkiye hakediyor diye yapacağız.

Yakında, çok yakında.

Geçen hafta notu Sevgililer Günü'nde andığım rahmetli Ferhan Bey'le ilgili yazıma yoğun okur ilgisi gösterildi. Hepsine ve konuyla ilgili güzel değinisi için Ferhan Bey adına Hıncal Uluç'a teşekkür ederim. Yaşasaydı, çok sevinirdi. Ali Poyrazoğlu'nun ütopik yazar/şairler mahallesi düşü de şahaneydi. Ama o mahallede 'kim çok okunuyor?' diye ne kavgalar(!) olurdu, buna hiç değinmemiş. Yine de düşlemesi bile çok güzeldi.