Bunca yıldır "tahkir ve tezyif" gibi nereye çekseniz oraya giden lastikli sözcüklerden çektiklerimiz yetmemiş gibi, şimdi bir de "olasılıktan" yargılanma tehdidi altındayız. Yasa metnine eklenen "tehlike olasılığı" kavramının asıl ifade özgürlüğünün korunması önünde ciddi bir tehlike olasılığı yarattığını görmek için bu ülkede yaşamak bile gerekmiyor. Bakın; bu tehlike, olasılığı aşıp bir realite olarak Atlantik'in öte yakasındaki Chomsky'ye kadar uzanabiliyor.

İfade özgürlüğü Türkiye'de yaşayan 67 milyon insanın meselesi... 312 ve 159 sadece biz gazetecileri değil, bütün halkı tehdit ediyor.

Ama devlet, 12 milyon hanede, on binlerce kahvede ne konuşulduğunu, devletin kurumlarına ve sık sık da bir kısmına (!) nasıl verip veriştirildiğini denetleyemediği için, onlar 312 ve 159'un hışmından kurtuluyor.

Ama biz gazeteciler, sürekli topun ağzında yaşıyoruz.

Çünkü biz, her gün o mayınlı yoldan geçiyor; her gün ardımızda üç yılımıza malolabilecek bir yazılı delil bırakıyoruz.

Peki biz getirilen yeni kısıtlamalar karşısında feryat ederken, siz okurlarımız ne yapıyorsunuz?

Siz, bizim duyduklarımızı, gördüklerimizi, düşündüklerimizi özgür bir kalemle size aktarmaya devam etmemize hiç önem vermiyor musunuz?

Yoksa "Sen mayınlı tarlada her gün yürü, kolunu bacağını kaybet ama yazmaya devam et" mi diyorsunuz?

Medyayı yeteri kadar bağımsız, yeteri kadar yansız olmadığı için topa tutmayı pek seven siz, neden şimdi medyanın eli kolu iyice bağlanmaya çalışılırken hiç ses etmiyorsunuz?

Neden bizi Başbakan'ın merhametine, Erkan Mumcu'nun donkişotluğuna, Chomsky'nin müfettişliğine, Avrupa Birliği'nin himmetine muhtaç hale getiriyorsunuz?

Bağımsız haber almaya, özgür yorum okumaya; emlak verginize ya da doğalgaz faturanıza verdiğiniz önemin onda biri kadar önem verseniz, bu "mini paket" rezaletini hazırlayan koalisyonu anında hizaya getirebilecekken, neden hâlâ kıpırdamıyorsunuz?

Bu yeni düzenlemeyle devlet bize "yazma" diyor.

Biz şimdi sizi dinliyoruz.