Kaan ve Kerem

Doğumhanenin kapısında beklerken, sokakta oyun oynadığım günler aklıma geldi. Daha dün gibiydi. Ama meğerse zaman ne kadar da hızlıca akıp geçmiş. Ne yalan söyleyeyim ki; büyüdüğümü fark etmemişim... Ta ki doğumhanenin kapısı açılıp, hemşirenin,"Bebeklerin ve annenin sağlık durumu gayet iyi" dediği ana kadar! O anda içimdeki çocuğu kaybettim. Hayatıma giren Kaan ve Kerem'i kucağımda buldum. İnsanın baba olması gerçekten de garip bir duyguymuş. Hele 'ikiz baba'sı olmak apayrı bir duygu! Şimdi geceleri kalkıp onlara bakıyorum, onlara baktıkça da gülüyorum... Ve Allah'a sesleniyorum. Diyorum ki: "Bunlar senin mucizen!" 'Aynısından 2 tane bebek' yanyana nefes alıp veriyor. İnsan hangisine bakacağını şaşırıyor. Ama birinin hakkını da yememem gerekiyor. O insan da, eşim Ayşen. Zor geçen bir hamilelik süresince gıkını çıkarmadı. Büyük bir sabır gösterdi. Eşime sonsuz kez teşekkür ederken, Kaan ve Kerem'e de "Ailemize hoş geldiniz" diyorum.