Daha doğrusu penceremin tam karşısındaki dik yokuşu. Arnavut kaldırımı dedikleri taş örgüler üzerinden elleri torbalarla yokuşu tırmananları, arabaların üzerinde öğle uykusuna yatmış kedileri, gülüşerek evlerine yol alan öğrencileri izliyordum... Basit ama aslında kocaman bir huzur vardı. Mavi kapaklı bir müzik albümünden şarkılar dinliyordum bir yandan... Derken bir şiir başladı... Diyordu ki;
"Barış yemek kokusudur tüten akşamleyin
Arabanın yolda durmasının
Korkutmadığı
Kapı çalınmasının dost demek olduğu
Ve pencereyi saat başı açmanın...
Renklerinin uzaktaki çanlarıyla
Gözlerimizin bayram etmesini sağlayan
Gökyüzü demek olduğu zamandır
Barış"
Akşam sofralarında izlediğimiz haberleri düşündüm o anda "İsrail'de canlı bomba.." diye başlayan, "Irak için kritik günler" , "Arjantin'de yağmalama...", "Bir Filistinli daha..", "Afganistan'da sağ kalanlar..", "Tuna nehrinin savaş acıları.." diye diye devam eden...
Gözlerimizde bildik bir dalgınlık,kulaklarımızda ve zihnimizde bir kanıksama... Alışmak yani düpedüz. "Dünya böyle işte kaynayan bir kazan" cümlesiyle salata tabağına uzanışımız... Yemekten sonra gelen arkadaşlar... Çaylar içilirken dünyada olup bitenlere dair haberlerin tekrarı ve bu haberlerin yine borsayı etkileyeceğine dair endişeler... "Çok sigara içildi" diyerek odaları havalandırışımız, "Üşüdük, kapat kapat!" diyerek kalın giysilerimize sarınmamız,çayın yanındaki kurabiyeler, çocukların artan okul masrafları ve işyerindeki sorunlar, küçük dedikodular, "Hadi kalkalım artık geç oldu. Ay deprem olucak mı acaba?" cümlelerinden konukları yolcu ediş, gece temizliği, her geceki "Sabun tüketimi bir ülkenin uygarlığının en büyük göstergesidir" klasiği... Derken sessiz evimizde yatağa giriş..
Barış bir bardak sıcak süt ve bir kitaptır
Uyuyan çocuk önünde.
Başaklar birbirine eğilip, işte ışık ışık ışık dedikleri
Ve ufuk çemberinin ışıkla dolup taştığı zamandır Barış..."
Birden bütün kalbimle bu güneşli öğleden sonraya, yorgunlukla oturduğum bütün akşam yemeklerine, huzurla açtığım bütün kapılara ve pencerelere, keyifle bitirip kapattığım kitap kapaklarına, ağlayabildiğim bütün yağmurlara, yollar boyu endişesiz izleyebilidiğim bütün tarlalara, görebildiğim bütün arkadaş gözlerine ve uyandığım her sabaha şükürler ettim... Ya da farkettim... Bana bunları bir kez daha anımsatan şair Yannis Ritsos, çeviren Özdemir İnce, okuyan Rutkay Aziz ve mavi kapaklı albümün (Feryadı İsyanım) sahibi, o güzel müziklerin bestecisi Mazlum Çimen... Onlara teşekkür ettim ama duymadılar o anda. Yaşamın inişli çıkışlı ve pek de adil olmayan düzeninde küçük şeylerin esiri olup, korkusuzca ve huzurla nefes alıp vermek, susadığında su içebilmek ve yeni bir sabaha umutla uyanabilmek mucizesini göremeyecek anlara geldiğimizde hatırlatan tüm yazar, çizer ve düşünürlere sevgiyle...
İnsanların sıkışan elleridir barış
Dünyanın masasındaki ekmektir
Gülemsemesidir annenin
Budur yalnızca.
Başka bir şey değildir barış...
İclal AYDIN
"Ve toprakta derin yarıklar açan sabahlar Tek bir sözcük yazarlar; Barış. Başka bir şey değil. Barış". İstanbul'da güneşli bir öğleden sonra yaşıyorduk. Yağmurlardan bir gün önceydi. Ne zamandır ertelediğim işlerimi toparlamış, evimin düzenini sağlamış elimde kahvem pencereden sokağımı seyrediyordum. 
