Daha dün yazmamış olsaydım "medya olarak ne meslektaşa saygı gösteriyoruz, ne okuyucuya, izleyiciye.." sözlerini, belki de bugün aynı konuya tekrar değinmeyi düşünmezdim.. Bu günlerde beni her zamankinden de çok rahatsız ediyor saygı konusu.. Hıncal Uluç'la birçok konuda farklı düşünürüz, yorumlarımız çoğu kez farklıdır ama bana göre Uluç kendi çizgisinde ekol yaratmış bir yazı ustasıdır, çok iyi bir gazetecidir. Onun için çelişkileri de birçok yazarınkinden daha şaşırtıcı oluyor..

Birkaç gün önce, kendisine ve başka yazarlara medyada meslektaşları tarafından yapılan hataları yana yakıla yazan Hıncal Uluç dünkü yazısında Atilla Dorsay'ın Sabah Pazar'da yazısının çıkmayışına şu sözlerle kızıyordu;

"İnanın gazeteyi elimden attım, okumadım o öfkeyle.. Bir yığın gevezelik, bir yığın köşe var, Pazar sabahının "Keyif" gazetesinde.. Sinema yok.. Atilla Dorsay yok.."

Bir de kim yok?.. Kendisi.. Eğer kendisi o gazetede yazıyor olsaydı itirazını daha nazik şekilde dile getirirdi. Pazar'ın "Keyif" gazetesi için kalabalık bir ekip sabahlara kadar çalışıyor. Aralarında benim de bulunduğum yazarlar emek veriyor. Sonuçta da ortaya gerçekten okuması zevkli, keyifli bir gazete çıkıyor. Satışa çıktığı anda da bitiyor.

Geçen Pazar Atilla Dorsay'ın yazısının neden orada olmadığını bilmiyoruz. Keşke olsaydı veya keşke neden olmadığı kısa bir notla açıklansaydı. Bununla birlikte, kendi beklentisi gerçekleşmediği için tepkisini bu şekilde göstermek onun gibi bir yazara yakışmıyor. Çünkü o sözlerde gizli bir küçümseme var.

Kendimize yapıldığında feveran eder, ondan iki gün önce veya sonra aynı şeyi kendimiz yaparsak inandırıcı olmuyor. Bir kez daha hatırlatmış olayım Hıncal ustaya ve aynı davranışı benimseyen diğer meslektaşlarıma!

Bir çare bulun!
Gazeteler, TV'ler yine "aşırı hız" kurbanlarının haberleriyle dolu. Hem de çoğu İstanbul'un göbeğinde oluyor kazaların.. Hangi medeni ülkede bu rezalet sürüp gidiyor böyle biri söylesin Tanrı aşkına!

Son yürek parçalayıcı olay, yetiştirme yurdunda büyüyen ve hayata umutla bakan üç genç kızla ilgili olandı. Bu pırıl pırıl gençlerden ikisi kazada öldü, diğeri ağır yaralı. Kazayı yapan erkek sürücü ve yanındaki arkadaşı ise kurtuldu.

Bir polis ekibi aracı hızla giderken görmüş.. Neden anında peşine düşülmemiş, uyarılmamış orasını bilmiyoruz. Şimdi sürat yapan sürücü 'göz altında' deniyor. Üç gün sonra serbest kalır. Bir başka ülkede olsa cezasının üstüne bir de boynuna 'Sürat yaparak iki kişiyi öldürdü' diye levha asıp halk arasında dolaştırırlardı. Türkiye'de cezalandırılması gerekenler serbest, gerekmeyenler tutuklu olduğu için olayların arkası da kesilmiyor.

Geçenlerde genç bir tanıdığım "Kesilen trafik cezaları yine trafiğe harcanabilir. Bu gelirle her köşeye bir polis konabilir" diyordu. "Polisle suç önlenmez" diyenlere ben katılmıyorum. Yakalananların cezası doğru verilse, trafikte rüşvet de ağır cezalarla durdurulabilse öyle bir önlenir ki.. Bulun çaresini şu işin artık, bu kayıplara daha ne kadar susacağız?

Hayat öpücüğü!
Geçen Pazar Sabah'ın ilk sayfasında, Tabip Yarbay Cengiz Aydın'ın yere eğilmiş bebeklere 'hayat öpücüğü' verirken çekilmiş fotoğrafı hayatımda gördüğüm en güzel fotoğraftı.

2002'nin basında "en güzel haber" ve "en güzel fotoğraf" ödüllerini ben veriyor olsam kesinlikle SHA muhabiri Mürsel Acay alırdı bu ödülleri. Tam o anda nasıl Diyarbakır'ın bir köyünde bu fotoğrafı yakalamış tam o anda Doktor Yarbay Cengiz Aydın nasıl "Hızır Dede" gibi yetişmiş inanılır gibi değil.. Bu haberi kıskandım. Gazetecilik diye buna derim ben..

Bravo Mürsel Acay! Bravo Dr. Cengiz Aydın!