Oraya nasıl geldiğinizi, nasıl getirildiğinizi hiç bilemezsiniz.
İpin ucunda, ya da kılıcın altında bir hallar..
Eğer oradan çıkmayı başarırsanız, gökyüzüne bir yeni baştan el sallamayı becerirseniz işte o bir yeniden doğuş...
Bir basübadelmevt..
Mehmet Ali Erbil ile Prof. Aykut Barka şimdi yoğun bakımdalar değişik hastanelerde...
Bir dolu başkalarınca..
İkisini de bire bir tanımam...
Mehmet Ali'nin babası Sadettin Erbil ile alınır verilir selamlarımız, kısa süreli muhabbetlerimiz olmuştu, hepsi o kadar..
Mehmet Ali bir takım zoraki şaklabanlıkların daşında Türkiye'de yetişmiş en iyi aktörlerden biri...
Seyri doyumsuz bir oyuncu...
Aykut Barka ise o ünlü deprem profesörlerinin en aklı başında olanlarından...
Ettiği laflar dinlenen bir kişi..
İkisi de bu satırlar yazıldığı sırada yoğun bakımdalar..
***
Ben o yoğun bakım denilen yeri bilirim..
7 gün yatmıştım orada..
Yatmış değil, ölmüştüm orada..
Anımsadığım pek fazla bir şey yok.. Çünkü ben hiç yokum.. Sadece daha sonraki anlatılar..
Önce götürüp yüzümü bir kulağımdan öbürene kadar kesmişler alt ve üst çenelerimi olduğu gibi çıkartmkışlar.. Tekmili birden tükürük bezlerimi almışlardı.. Tekmili birden tükürük bezlerimi almışlardı.. Bunu daha önceden söylediklerinden biliyordum..
Yoğun bakım belli tümüyle değil ama, aşağı yukarı bir ölüm halleri..
Herşeylerden soyutlanmak.. Kımıldamasız, kıpırtısız bir kendini hiç bilmezlik..
O 7 gün benim hayatımda hiç yok.. Kahrol kanser..
Çok sonraları o hallarımı tasvir etsinler diye, baş ucuma gelmelerine müsaade edilen kız ve erkek kardeşlerimle, kızımın annesine sormuştum "Hallarım nasıldı o günlerde.?" diye..
Kız kardeşim Prof. Necla Arat anlatmıştı ki: "Bir bebek gibi çırılçıplaktın.. Sadece yine bebekler gibi altın sarılmıştı.. Her tarafında borular kordonlar vardı.. Makinelere bağlıydın.. Boğazın iki yerinden delinmişti.."
Altıncı günün sonunda mı ne, gözlerimi açmışım..
Hayret bir şey.. İnsan ölüyken rüya filan görmüyor..
Kızkardeşim yanımdaydı.. İşaretle kağıt kalem istedim.. Sonra o anlattı kağıda yazdıklarımı: "N'olur beni buradan çıkar.!"
Ve sonra bir gidiş daha..
Ölüm öylesine korkulacak bir şey değil, çok büylük acılarla gelmezse..
Yedinci günün sonlarında kendime geldim ki etrafı gözleyecek şekilde.. Yana yana yataklarda makinelere bağlı bir dolu insan ve hep koşuşturan bir sağlık kadrosu.. Doktorlar, hemşireler.. Arada bir boşalan yataklar..
Öyle bakınıyordum etraflara.. Sadece gözlerimle konuşuyordum yanı başıma gelenlerle..
***
Bir yeni baştan konuşmayı öğrenmem epey müşkül oldu.. (Laf aramızda şimdilerde küfür kafir yine bülbül gibi şakıyorum.. Güzel Allahımın en güzel bir işleri..)
Ve ne zaman bir yoğun bakım lafı işitsem içim ürperir, bir fena halde kötü olurum.. Ayakta ölmek varken..
Hele çocukların analarını, babalarını oralarda görmelerini hiç ama hiç istemem.. Ve en küçük kardeşimiz Haluk, benim dertlerimle uğraşırken, yanımı yamacımı hiç bırakmazken, o da üzüntüsünden mi kanser hastası oldu.. Ee yiğidin başına yazılan gelir..
Ve ben orada yatarken, kızımın bütün çırpınışlarına rağmen göstermedim kendimi ona..
Ben bunları yazdım ki son günlerde hep gündemde olan yoğun bakımın bir görgü, bir yaşamış tanığı olarak anlatmak için..
Mehmet Ali bu işi yırtar.. Çünkü onu derya denizler gibi seven kızları var. Onları babasız koyup gidemez..
Aykut Barka'ya gelince..
Beyin ihanet edince zor dostum, zor.. Bildiğim kadarıyla bütün dualar onlarla..
Ama sonuç, "Direnmek marifet/ Diren bre.!"
Ve de son söz:
"Gelimli gidimli/ Ölümlü kalınlını bir dünya"
Gerisi masal, masal...
İletişim için faks: (0212) 281 58 40
