Arkadaşlık şakaya gelir sevgililik gelmez!

Dışarıda sulu kar vardı.
Bir kafeye sığındım.
Kahvemi alıp oturuyordum ki, yandaki masada saatlerdir kaynattıkları belli iki kızdan sarışın olanı ötekine doğru eğildi ve...
Can alıcı lafı etti.
" Hiç emin değilim; iyi arkadaşlar birdenbire iyi sevgililere dönüşebilirler mi acaba? "
Öteki kız alçak sesle bir şeyler söyledi.
Arada Halit Ergenç'in, Bergüzar Korel'in adları da geçiyordu ama tam olarak işitemedim.
Kendi hayatlarından mı söz ediyorlardı yoksa magazin dedikodusu mu yapıyorlardı, bilmiyorum.
Zaten o lafın çağrışımlarından ötesi ilgilendirmiyordu beni. Çünkü hızla kendi içime kapanıp anılarıma dalmıştım.

Hayır! Yanlış anlamayın.
Öyle uzun bir arkadaşlıktan çıkıp sevgili ilişkisine geçme deneyimim olmadı!
Bu ihtimal hep ürküttü beni; çekindim, kaçtım, ittim. Böyle ilişkilerin yanından teğet geçmeyi tercih ettim.
Ama bir aşktan çıkarken " keşke sevgili değil arkadaş olsaydık, birlikte daha mutlu olur, daha çok eğlenirdik " demişliğim var.
Bunu canım yanarak söylediğim de oldu, gayet soğuk ve haklılığından emin bir bilinçle söylediğim de...
O yüzden arkadaşlık rayında yol alıp sevgililik istasyonunda duranlara bakarken merak eder ve içimden şöyle sorarım: Eskiden birlikte olmak onları eğlendiriyordu, şimdi nasıllar acaba? Hâlâ eğleniyorlar mıdır?
Onlar da gün gelip " keşke arkadaş kalsaydık " diyecekler midir?

Günümüz yaşantısında mesafe düşük, duygular ve arzular şelale, " sürtünme ısısı " ise çok yüksek, malum.
Bazen birdenbire alev alıyor ortalık!
Ama işte tam o noktada galiba bir konuyu unutuyoruz: Arkadaşlık eğlendirir insanı; oyalar, oyunlar üretir, rahatlatır. Fakat
sevgililik denen şey (tabii çocukça flörtleri kastetmiyorum burada) eğlence, oyalanma, rahatlama alanı değildir; oyun hiç değildir.
O yüzden arkadaşların sevgili olması, özünde arkadaşlığın " bozulması "dır. Ondan sonrası iyi olur, kötü olur, ayrı!

Hem kabul edelim ki, modern dünyada aşkın acılarından söz ettiğimizde, bu sadece âşıkların acıları anlamına gelmez. Aşkın kendisinin de acıları vardır.
Çünkü düşmanları ndan çok çekiyor aşk!
Ne onlar?
Şefkat, cinsellik ve " iyi vakit geçirmek arzusu " denen modern hastalık!
Bu açıdan baktığımızda biliriz ki, arkadaşlar " iyi vakit geçirirler " ama ya sevgililer?
Arkadaşken birlikte çok canlı, çok neşeli olanların sevgili olunca mızmız bir boğuculuğa sürüklendiklerine çok rastladım. Neden?