Acz, umut ve derbi

Fenerbahçe, Porto önünde özellikle ilk devre kelimenin tam anlamıyla tam bir acz içindeydi. Rezalet bir durum! Milyonların umut bağladığı koca takım, gol atamıyor, üstüne goller yiyor.
Sahanda ve seyircinin önünde kafadan üç net gol pozisyonunu değerlendiremiyorsun. Hem de ayakları titreyerek başlayan bir takımı baştan rahatlatıp "Al da at" diye pozisyon veriyorsun. 30. dakikadan sonra durum 2-0 olduğu halde hâlâ tek forvet Güiza ile top kullanmak gibi yanlış bir gayrette bulunarak acze devam ediyorsun. Bunu ikinci yarının ortalarına kadar sürdürüyorsun. Prensipte maç yazmadığım halde milyonların ümitlerini yıkan bu aciz ve yanlış mantığı eleştirmeden duramazdım. Fenerbahçe önceki gün adeta 'acıya dayanıklı boksörler gibi' geniş geniş dayak yiyen bir takım görüntüsü içindeydi. Maçın 69. dakikası 2-1 mağlupken beş kişilik Porto defansı içinde kaybolan 'yalnız Güiza' nın çırpınışları asla neticeyi değiştirmeye yetmezdi. Başlangıçtan 69. dakikaya gelinceye kadarki bu arızayı görmemek ise 'ahmaklıkla' eşdeğer bir görme engeli anlamı taşımaktaydı. Fakat göremediler ve maçı böyle bitirdiler.

BU MANTIKLA ÇOK ZOR
Nice devlerin dize geldiği bu sahada tuhaf bir acz içindeki Fenerbahçe, bu yenilgi ile devler ligine veda etti. Bu olumsuzluğun ardından 'Arsenal'in, Dinamo Kiev' i Londra'da yenmesi', "Çıkmayan candan umut kesilmez!" misali, umudu tükenen taraftara da yeni bir UEFA ümidi yeşertti.
Buna rağmen tereddütteyim. Hatta umutsuzum! Açılan bu şans kapıları ile umutlanılsa da bu acz içinde Ukrayna'da Kiev'i yenebilme umudu taşımıyorum. Bu umutsuzluğun nedeni de ben değilim. Hafta sonu Beşiktaş maçı bile bu mantıkla zor diyorum. Neden mi zor?
Uzun zamandır ligde dengesini yitiren, Şampiyonlar Ligi'nde sonuncu bir Fenerbahçe, UEFA Kupası'nda mücadeleyi de yakalaması zor bir Fenerbahçe... Dolayısı ile ligin en iyi takımı Beşiktaş karşısında derbide de işi çok zor olacaktır.