Evinde gitarın var mı?

Bugünkü dünyayı anlamak istiyorsanız eğer, müziğe bakın. En azından gazete manşetlerinden daha eğlenceli olduğunu garanti edebilirim. Hafif Müzik olarak diyoruz ki, bazen dinlediğimiz şeyler hakkında soracağımız soruların yanıtları dinlediğimiz şeyin kendisinden daha ilginç olabiliyor. Bu arada Hafif Müzik dediğimiz oluşum benden ibaret. Ama böyle söyleyince daha fiyakalı olduğunu herhalde siz de fark etmişsinizdir. Mesela biri aniden ünlü olduğunda "Neden?" diye sorarım ben. Ya da bir şarkı çıkıp ortalığı yıktıysa illa vardır bir nedeni. Bir müzik akımı bir yerlerden yeşeriyorsa, aynı tarzda müzik yapan gruplar türüyorsa nedenini araştırmayı kendime görev bilirim. Beğendim, beğenmedim, müzik şöyle, yok sözler tırt falan, onlar sonraki hikâyeler. Biz resmin tamamını gözden kaçırmayalım. Öyle 'reklam yapıyorlar oluyor, bunlar istediklerini ünlü ediyorlar' falan diye düşünüyorsanız kusura bakmayın ama siz hâlâ annenizin cümlelerini kullanıyorsunuz. Bunlar reklamla olacak işler değil. Zevkli tarafı da o zaten. Kimin ne olacağını önceden bilemezsiniz, ama olduğu zaman kesinlikle anlarsınız. 'Hayatı anlamak için müziğe bakın,' dedik ya. Orada da gitara bakın derim. Çünkü gitar, modern dünyanın çalgısıdır. Piyano değil, ama gitar öyledir. Altı telle dünyayı değiştirebilirsiniz. Gitar her yerde bulunur, biraz isteyince kendiliğinden bile Hafif Müzik öğrenilir. Gayet demokratik bir çalgıdır. Satın almak için evinizi satmanıza falan gerek yoktur. Bob Marley'in elinde bir gitar vardı, Get Up, Stand Up'ı yaptı... Jimi Hendrix 27 yaşında öldüğünde onunla yapılabilecek tüm numaraları yapmıştı kimilerine göre. "İlkten sonrası tekrara girer," diye boşuna dememişler. Little Wing'deki solosu yeter Jimi Baba'nın. (Ama şimdi olsa kimse size dönüp bakmaz. Tabii bir seks kasedi falan yoksa. Pardon geçenlerde onu da bulup çıkardılar değil mi?) Jimmy Page, Stairway to Heaven'ı yaptı. Erkin Koray Mesafeler'i... David Gilmour "Keşke burda olsaydın," dedi, Nejat Yavaşoğulları "Evinde gitarın var mı? Gidelim öyleyse..." Her biri bir devri anlatır. Her birinin ardında hikâyeler, arada mesafeler...

KIRARIM GİTARIMI
Bob Dylan, şiirleriyle popüler kültür tarihini geriye dönülmez bir biçimde yeniden yazarken altı tellisi hep yanındaydı. Gitarın nasıl çalındığına bakarak hangi dönemde, nerede olduğunuzu ve etrafta nelerin döndüğünü anlayabilirsiniz. Gitar 80'lerde tam bir arzu nesnesiydi. Çünkü gitarı sonuna kadar çalıp bitirmek, her şeyi keşfetmek gerekiyordu. Gitarın tellerinden süzülen melodilerle değil, bizzat kendisiyle uğraşılan bir dönem. Yanan gitarlar, uçan gitarlar, kırmızı ojeli kadınların tuttuğu gitarlar, çıplak kadınlar ve gitarlar. Bunlar hep 80'lere ait. Ama aslında gitar aynı gitar. Mesela Yngwie Malmsteen'in gitarıyla Kurt Cobain'in gitarı aynı marka, aynı model ama aynı değil kesinlikle. Çünkü 80'ler gitarla oynama, 90'lar ise gitara bir dokun bin ah işit yıllarıdır. Ve virtüözlüğün sonu ve gerçek hayatın sıkıcılığına kafayı toslama. Kaldırımın kenarı gibi gerçek, sert ve soğuktur 90'ların gitar tonları. "Hiçbir şey iyiye gitmiyor, kadehi, gitarı kırarım bugün," hesabı...

ÜSTATLARA SAYGILAR
Bugün gitar müziği yine var ve hep olacak elbet. Mesela Jack White var, Tom Morello var benim sevdiklerim. Saysak daha nicesini sayarız... Eskiden en hızlı olan, en cambaz olanın borusu öterdi. Şimdi ne kadar özgün, o kadar iyi. Bana şov yapma, öyle bir ses çıkar, tellere öyle bir dokun, üzerine öyle bir cümle söyle ki kendimden geçeyim. İşte zamanın ruhu diye buna derim... Haftaya çarşamba İstanbul'a biri geliyor. Ufak tefek bir kız. Elinde gitarı olacak. Şimdiden ekol olma yolunda. Sonradan çok duyacaksınız adını... Gitarı çok özel çalıyor. Hani her dönemin bir gitar stili var dedik ya, günümüzdeki anlayışlardan biri de böyle işte. Oturup hayatını anlatacağıma bu ablamızın, bu yazıyı yazdım. Belki yaptığı şeyi daha iyi ifade eder... Adı geçen, geçmeyen, aramızda olan olmayan tüm üstatlara, ustalara sevgilerimiz ve saygılarımızla... Unutmadan. Ufak tefek bu kızın adı Kaki King...