Belki de budur!

Belki de "Anayasa Mahkemesi Başkanı" nın, hem nalına hem mıhına sözleri, bu memlekette, asgari ortak payda olabilecek şeyler.
Ne tamamını her cenah beğenebilir.
Ne de tamamını toptan her cenah reddedebilir.
Belki de zaten mesele şudur:
Laiklik de korunsun, katılımcı ve değişime açık yeni bir anayasa da olsun, yargıç üstünlüğü diye bir şey de olmasın, yargıç da eleştirilebilsin, hukuk insanları hedef de gösterilmesin, sınırsız iktidar da olmasın, çoğunluğun da azınlığın da mutlak yönetimleri olmasın, siyaset ve bürokrasi de demokrasiyi içselleştirsin, toplumdaki korkular da dikkate alınsın, hukuk süreci de dıştan içten baskı altına da alınmasın, hukuk dışı girişimlerle rejimi kurtarma girişimleri de son bulsun,
Sonra buna kendi kafanızdan, deneyimlerinizden başka şeyler de ekleyin:
Kimse kimseyi aşağı ve ayaktakımı görmesin.
Darbeciler, çeteciler yargılansın.
Düşüncenin üstünde tehdit olmasın.
Medya arsızlıkları, tekelleri, kollamaları ve kışkırtmaları son bulsun.
Başbakan, demokrasiyi ve seçilmişliği savunurken bir yandan, en azından o gün Devlet Bahçeli gibi yapsın, Meclis'te kimseye elini sıkmadan sırtını dönmesin.
Hukuk insanları kimseden talimat, telkin, tehdit kabul etmesin. Fedakârlık ve ekonomik, sosyal faturalar hep zaten hırpalananların üstüne yıkılmasın.
İstediğinizi ekleyin ama içimizdeki aslan esas çıkarmak, silmek, kazımak ister!
Fakat tuhaf olan şu:
Aslında hemen her kesime hitap edebilecek "asgari müşterek ilkeler" ifade eden "Anayasa Mahkemesi Başkanı" nın
1. Mahkemesi, yani işi, hukuki, kamusal ve tabii ki siyasal sorumluluğu bir kesimi tedirgin ediyor.
2. Kişisel inançları, yaşam biçimi, eşinin giyim tercihi ise başka bir kesimi.
Sözleri, "asgari müşterek" olabilecek bir "Yüksek Yargı insanı" var; ama biraz üstünde durursanız, o bile derin bölünmeleri simgeliyor.
Belki de, "cumhuriyet, demokrasi ve hukuk" namına, önce önemsememiz gerekenler esasta başka şeylerdir.