Bir okur anısı..

ÇİĞDEM Özek'i okurken hissettiklerimi siz de yaşayın istedim..

Birkaç gün önce, Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi'nden çıktım. Kaldırımda yürürken, trafiğin ortasında arızalanan eski model bir arabayı sürücüsünün zorlukla arkasından itmeye çalıştığını ama hareket ettiremediğini fark ettim.
Hemen ordaki bir genç anne de 23 yaşlarındaki bebeğini kaldırımda durması için ikna etmeye çalışıyordu..
"Sen burda bekle olur mu?" dedi çocuğa..
Yanlarına yaklaşıp çocuğun elinden tuttum ki, arabayı iterek çalıştırmaya uğraşan eşine yardıma gitsin.
Genç kadın arabayı itmeye çalışırken, yoldan geçen genç bir adama onlara yardım etmesi için ricada bulundum.
Adam yüzüme bile bakmadan "Edemem" dedi ve gitti.
Araba çalışmıyor, bebek mızlanıyordu. Bebeğine bakmak için yanıma gelen genç kadını "Eşiniz dörtlülerini yaksa iyi olur" diye uyarmak istedim.
Ne dedi biliyor musunuz?..
"Ben beyi tanımıyorum ki. Sadece yardım etmek istemiştim.."