Paris'teki defilenin perde arkası

Geçen hafta, yılın moda haftalarının başlangıcı sayılan Paris Haute Couture Moda Haftası gerçekleşti. Her zaman sizlerle, bu moda haftasından gözlemlediklerimi paylaşırım. Bu sefer biraz farklı olarak, Paris Haute Couture Haftası'nda sunduğum 2008 Yaz Couture koleksiyonumun defilesi öncesi Paris'te yaptığımız çalışmalarla, işin biraz telaşlı, stresli ve maceralı yanını paylaşmak istedim. İlk defa 2004 Ocak ayında, ilk Türk modacı olarak katıldığım Paris Couture Haftası'nda, 4 yıl aradan sonra ikinci defa yer aldım. İstanbul'daki atölyemde gerçekleştirdiğimiz ön tasarım hazırlıkları ve kıyafetlerin yapımıyla geçirdiğimiz yoğun üç aydan sonra, defileden beş gün önce Paris'e gittik. Bu beş gün; defilenin Paris'teki prodüksiyonu ile ilgilenen ekip ve basın danışmanımız ile son çalışmaları yapmak, ajanslardan gelen mankenler arasından koleksiyon için en uygun olanları seçmek ve seçilenler üstünde kıyafetlerin son rötuşlarını yapmakla geçti.

EYVAH VALİZLER KARIŞTI!
Paris'e gitmeden bir hafta önce koleksiyonun 25 parçasını, özel kutularda kargo ile göndermiştik. Daha hassas bazı parçaları ise yanımızda, uçakla götürmeye karar verdik. Perşembe akşamı Paris'e varıp, cuma sabahı tüm çalışmalarımızı yapmak için kiraladığımız showroom'a gidince, koleksiyonun diğer beş parçasının olduğu valizi açtık ve havaalanında valizlerin karıştığını gördük! Açtığımız valizden başka birine ait kazaklar, pantolonlar çıkınca geçirdiğimiz şoku, yaşadığımız telaşı ve korkuyu anlatamam... Herkes dört bir yandan arayışa geçti. Allah'tan yanımda olan kızım Dilhan ve atölyemizin şefi hemen havalimanına gidip valizimizi buldular ve öğlen olmadan koleksiyonun tamamı askılardaydı. Aksiliklerle başlayan defile öncesi son çalışmaların devamının gerçekten çok iyi geçtiğini söyleyebilirim. 22 Ocak Salı, benim defilemin olduğu gündü. Akşam saat 18.00'deki defilemiz için saat 14.00 gibi salona girdik. Koleksiyon getirildi, yerleşmeye başladık. Teker teker mankenlerin makyajları, saçları yapılırken, biz son ütülerle uğraşıyorduk. Ardından salonda son ışık, ses denemeleri yapıldı ve son olarak da mankenlerin yürüyüş provalarıyla bu son dört saati geçirdik. Türkler'den ve Fransızlar'dan oluşan ekibimizdeki herkes; her şeyin olabileceğinin en iyisi olması, hiçbir şeyin aksamaması ve verilen emeklerin en iyi şekilde sunulması için gerçekten çok uyumlu bir şekilde çalıştı.

DAHA İYİSİ İÇİN GÜÇ TOPLADIM
Defile her anlamda gerçekten çok güzel geçti. İnsanların teker teker gelip ilettikleri tebrikleri, yaşanan tüm stresi, duyulan yorgunluğu o an alıp götürdü. Defile sonrası özellikle Fransız ekibimizle vedalaşmak çok zor oldu. Onlar da bizlerle birlikte duydukları gurur, heyecan ve memnuniyeti tekrar tekrar dile getirdiler. Dile gelemeyenler ise sarılarak, gözler dolarak paylaşıldı. Dior ve Valentino'nun makyaj ekibi şeflerinden biri olan makyörümüz ise; ertesi gün gerçekleşecek Valentino'nun veda defilesi ile ilgili duyduğu üzüntü ve bizlerle bir arada olmaktan duyduğu mutlulukla karışık duygularını dile getirdi. Şu anda yazdıkça aklıma daha onlarca şey geliyor ama hepsini toparlamak sandığımdan zor oluyor. İstanbul'a döndüğümden beri basının olumlu yaklaşımı, ilgisi, tanıdıklarımın, arkadaşlarımın, müşterilerimin tebrikleri, duydukları gururu dile getirmeleri bana ileride daha da iyisini yapmak ve yolumda devam etmek için güç veriyor. Yazımı, Simone Weil'in bir sözüyle toparlamak istiyorum: "Hayatta her güzel ve sihirli şeyin gerçekleşmesi için inançtan daha fazlası, kesinlik ve kararlılık gerekir." Benim için önemli ve sihirli olanları gerçekleştirmem için bana inanan, benimle çalışan tüm ekibime teşekkür ediyorum.