Carl Ebert 120 yaşında!..

CARL Ebert, Hitler'in faşist devletinden kaçıp Türkiye'ye gelen ve Türk opera ve tiyatrosunu ve de konservatuvarı kuran adam..
Doğumunun 120'nci yılında İstanbul'da anıldı. Bir avuç seyirciyle.. Utandım, Ebert'in anısından değil.. Vefa duygusunun kalmayışından..
Ebert'in ilk öğrencilerinden üç kişi kalmış hayatta.. Cüneyt Gökçer, Macide Tanır, Nermin Sarova..
Ben o sınıfın bütün öğrencilerini, tiyatromuzun devlerini izleme şansını buldum, 50 ve 60'lı yıllarda.. Başta büyük Şahap, Şahap Akalın olmak üzere..
Cüneyt Bey'in yıllar önce Ebert'e yazdığı mektubu eşi Ayten Gökçer okudu.. Cüneyt Bey rahatsızlanmış, gelememiş.. Harika bir yazıydı aslında, Ebert'i ve anlamını anlatan.. Artık başka söze de pek gerek yoktu.
Sonra Macide Tanır çıktı sahneye.. Büyük Macide.. Dev Macide.. Nasıl muhteşemdi gene, gencecik bir liseli kızken başlayan tanışmalarını anlatırken.. Nasıl şirin, nasıl tatlıydı, övünerek değil, kendisiyle alay ederek hikâye ederken o günleri.. Büyüklüğün ne olduğunu bir kez daha gösterdi Macide..
O gece orada olan Prof. Mesut İktu'dan ben konuşma değil, Ahmet Adnan Saygun'dan bir Köroğlu Güzellemesi okumasını beklerdim. Daha bir Ebert olurdu.. "Klasikleri, batılıları uygulama yetmez. Türk Opera ve Tiyatrosu'nu millileştirmeniz de lazım" diyen Ebert'in yolunda olduğumuzu gösteren.
Suat Arıkan harika aryalar söyledi.. Nasıl şık, nasıl yakışıklı, nasıl iyi oyuncu ve şarkıcıydı, sahnede..
Bu adamı müdür yapıyor, kâğıt imzalatıyoruz, sahnede harikalar yaratacak, birinci sınıf operalar ve müzikaller oynayacakken.
Alman Konsolosu hemen gitti.. Uzayıp giden Türkçe konuşmalardan mı sıkıldı, yoksa, Hitler ve faşist Almanya vurgularından mı alındı bilmem..
Bildiğim gece düzenlemek için aylardır koşuşan vefalı Emre Erdem'e teşekkür etmenin şart olduğu..