'O öfkeyle yaşayamazsın ki!'

- Tekrar nasıl yazmaya, okumaya başladınız?
- Zaman çok iyi bir doktor! Aradan bir zaman geçti, eşim yazdıklarımdan örnekler getirdi. Harfleri hatırlıyorum ama elimin altından kaçıyorlar. Öyle kaotik bir şey ki, çok sarhoş olursunuz, dünyayı hem görür hem görmezsiniz, hem algılar hem algılamazsınız ya, öyle bir şey. Bulmaca çözme alışkanlığım vardı. Cumhuriyet Pazar bulmacasını almışım elime, kuzu sesi 'me', ilk onu hatırlamışım. (gülüyor) Fakat onun yerini bulup yazacağım, kare elimin altından kaçıyor. Hem komik, hem çok acıklı bir süreçti. Bir süre sonra daktilo istedim, yazmaya çabalıyorum, harfler kaçıyor.

- Sonra yaşadıklarınızı Kül Tablet kitabında anlattınız. Ne kadar zamanda yazıldı bu kitap?
- 97'de yayımlandı. Olay 93'te yaşandı, epey bir süre yani.

- Bunları hatırlamak, yazmak sizin için zor oldu mu?
- İçimde yaşadıklarımı yazdım daha çok çünkü o anı, katliamı hatırlamıyordum. Bir de yazmak beni sağalttı; içimdeki zehri akıttım. Ağlayacağım kadar ağlamışım zaten. Ayrıca ağlayanlara da sinirlenip, öfkeleniyordum.

- Neden?
- Ben ağlayamıyorum, siz nasıl ağlarsınız diye!

- Peki bu kadar zaman geçtikten sonra insanın içinden isyan duygusu kayboluyor mu?
- Maalesef evet! O öfkeyle yaşasan dünyanın en tatsız, en nemrut, en lanet insanı olur, herkesi suçlarsın. Bir de beni acıtan şu; bu ülkede manevi tazminat davası diye bir şey yok. Amerika'da McDonald's'da bir çocuğun ayağına çay dökülüyor, aile zengin oluyor. Ben bundan zenginleşeyim istemiyorum, bu ayıptır, yüz karasıdır. Ama manevi olarak şunun tazmin edilmesini isterdim; ben bir yazar olarak asıl yazacağım kitapları yazmadım, başka şeyler yazmak durumunda kaldım hep.

- Ne demek bu?
- Her kitabımın bir ucundan Sivas giriyor çünkü... İstemiyorum ama giriyor. Benim yazmak istediğim çok şeyler var, dosyalarda durur. Mesela Yemen'in, Balkan Harbi'nin romanını yazmak isterdim. Yine yazarım, ama zaman bulamazsam?