Bankalarımız neden bir bir satılıyor?

Ulusal bankalarımızın bir bir yabancılara satılmasının sektörde yarattığı rahatsızlık sürerken, BDDK bu kez de Alternatifbank'ın Yunan Alfabank'a satışına onay vermedi. Son olarak Adabank'ın Kuveytliler'e satışı BDDK engeline takılmıştı. İki red kararına da Bankalar Kanunu'nun 8. maddesinde yer alan kurucu ortaklarda aranan şartlar dayanak gösterildi. Adabank'ta yasanın 8'inci maddesinin 'mali yeterlilik' ile ilgili bölümü nedeniyle olumsuz karar çıkmıştı. Edindiğim bilgiye göre Alternatifbank'ın Yunan Alfa'ya satışında ise durum farklı. Öyleki Alfa, Bankalar Kanunu'nun 8'inci maddesinin 'casusluk' ile ilgili (d) bendine takılmış. Çünkü Alfa'nın yönetiminde Yunan İstihbarat Teşkilatı'ndan emekli bir yönetici bulunuyormuş... Bu konu kamuoyunda tartışılmaya devam edilecek...
Peki asıl konumuza gelinecek olursa; Bankacılıkta yabancı payı sınırlandırılmalı mı?
Özelleştirmeden yana olan biri olarak ben de bankacılık sektöründe yabancı payının yüzde 25'leri geçmemesi gerektiğine inanıyorum. Bankacılık sektörü diğer sektörlere benzemez. Bankacılık sektörü ülkenin birikimlerini bünyesinde barındırır. Ülke birikimlerinin yabancıların elinde olması telafisi mümkün olmayan sıkıntılar yaratabilir. Bu nedenle bankalarımızın yabancılara satışında titiz davranmak zorundayız.
Peki banka sahipleri neden bankalarını satıyor? Asıl bu sorunun cevabının verilmesi gerekir. Mevcut Bankalar Kanunu'na göre banka sahipleri tüm aile varlığı ile risk altındadır. Banka yöneticileri ve sahipleri tüm mal varlığı ile sorumlu olmanın yanında 'hapis cezası' riski ile de karşı karşıyadır. Dünyanın hiçbir ülkesinde böyle bir risk yok. Ancak nedense Bankalar Kanunu'nun o meşhur maddeleri yabancılara uygulanmıyor da sadece yerli banka sahiplerine uygulanıyor. Bu yüzden yerli sermayedarlar hapse girmemek ve varlığını kaybetmemek için bankalarını satmak zorunda kalıyor.
Acı olan da bu...