  |
|
Alzheimer hastalarının yakınlarından mektuplar...
 KAYINVALİDEM HASTALIKTAN SONRA ÇOCUĞUMUZ GİBİ OLDU
"Anneannem, bir anda Alzheimer oldu... İnanılmaz neşeli, mümkünse tüm vaktini kendinden gençlerle geçirmeyi tercih eden, torunları yoksa anne ve teyzelerimle bile sıkılan bir kadındı anneannem; ama Alzheimer oldu... Annemi kaybettiğimiz dakikalardı... İşte o anda anneannem Alzheimer oluverdi. Olayı duyarak birkaç dakika içinde evimize gelenleri, bayram ziyaretine gelmişlercesine şen şakrak ağırlamak istedi! Herkes ağlarken o kahkahalar atıyordu. Anneannem, annemin ölümünü hiç kabullenmedi. Yaklaşık 8 ay daha yaşadı sonra... Her gün, "Annen ne zaman gelecek" diye soruyordu. Önceleri mantıklı cevaplar verdik; ama kesinlikle kabullenmiyor, bir dakika sonra tekrar soruyordu, anladık, istediği cevabı vermeye başladık: "Önümüzdeki hafta..." Hastalıkla tanışıklığımız sonra da devam etti. Anneannemin ölümünden yaklaşık 3 yıl sonra evlendiğim eşimin annesine de Alzheimer teşhisi konmuştu. İnanılmaz yetenekli bir terziymiş. Bir gecede prenseslere yakışan tuvaletler dikip, eşimin abisiyle yaptığı mandalina savaşına kurban giden kıyafeti, en baştan tekrar diker, sabah müşterisinin şoförüne hiç renk vermeden teslim edermiş... Beyaz tayyör ve şapkasıyla atölyesinin de bulunduğu Beyoğlu'nda gezinen annesinin yanında yürüyüşünü hep keyifle anlatır eşim. İlk tanıştığımızda ağzından yarım yarım çıkan cümleler artık maalesef çıkmaz oldu. İki yıl önce de yürüme yetisini kaybetti. Son aylarda çoğunlukla ifadesi mutsuz. Bazen güzel sürprizler de yapıyor. Günler süren mutsuz ifadesi yüzünden tam omuzlarımız düşmüşken, bakıyoruz bir gün, kahkahalar atıyor. Gelin ve kayınvalide arasında zaman zaman olan o elektriklenme varmış ya... Biz hiç yaşayamadık onu. Roller değişti sanki; annemiz çocuğumuz oldu... Şebnem Ateş Kuşçular
MARANGOZ DEDEMDEN ALETLERİ SAKLIYORUZ
"Dedem 69 yaşında emekli marangoz. Sağlığı yerinde ama artık iki kere iki kaç eder bilemiyor. Alışverişe gitmeye bayılır ama cebine fazla para koymasına engel olmaya çalışıyoruz. Çünkü her seferinde parasının tamamını garip şeylere harcıyor ya da kaybediyor. Bir de marangoz aletlerini kullanmaması için ne yapacağımızı bilemiyoruz. O kadar dikkatsiz ki; başına birşey gelecek diye çok endişe ediyoruz."
ARABA KULLANMAKTAN VAZGEÇİRMEYE ÇALIŞIYORUZ
"Annem 59 yaşında banka müdürü. Geçen yıl istemediği halde bankadan emekli edilmesi ona çok dokundu. Ama hepimiz biliyoruz ki, artık işini hakkıyla yapamaz durumdaydı. Unutkanlığı ve dikkatsizliği bir tarafa çok sinirli ve saldırgan oldu. Çevresindeki herkesi suçluyor ve kırıyor. Araba kullanması da çok tehlikeli olmaya başladı. Hiç olmazsa bu tehlikeli tutkudan vazgeçirmenin bir yolu olmalı."
|
