 |  |
 |
|
İlk kez mektep yüzü gördüler
Evinden, kulübesinden kaçanları o okulların, yatakhaneye çevrilen sınıflarına, koridorlarına yerleştirmiş askeri birlikler.
Mahalle muhtarları kendilerine kayıtlı hane halklarını bir bir kaydediyor.
Okul bahçelerinde manzara hüzünlü. Gazetecileri, televizyoncuları gören afetzede yurttaşlar onlara doğru hücum ediyor.
Ağlama duvarı
Her kameranın önünde en az 20-25 kişi . Kollarında bebeler, eteklerini tutup ağlaşan çocuklar. Hayatlarının mahvolduğunu, soğukta, yağmurda çok zorluk çektiklerini. Evlatlarının hastalanmasından duydukları endişeyi anlatıyorlar ağlayıp sızlanarak.
Epsi cahil bunların
Yaşlıca bir esmer vatandaşımız hızlı adımlarla yanıma geliyor. Boynuma sarılıp öpüyor yanaklarımdan:
- Oooş geldin evladım.
- Hoş bulduk dayı. Geçmiş olsun.
- Ne geçmiş olacak be? Daha dur neler gelecek daha başımıza!
- Ne gelecek ki daha fazla?
- Bu milletin cahilliğinden gelecek daha çok şey. Baksana epsi atar kendini kameraların önüne. Sankim de tiyatora oynarlar.
- Deme öyle dayı, yüreği yandı milletin. Mal canın yongası.
- Mala gelsin be gelen. Yapılır mı bunca cahillik. Ben dahil epimiz ilk defa mektep yüzü gördük hayatta bak. Olmasaydı büüle bi afat, yoktu göreceğimiz mektepmiş neymiş...
|
