|
 |
 |
 |
  |
|
Annenin dramı
Kadınlar Günü'nde şiddet mağduru bir annenin dram yüklü hayat öyküsü.
Emine Yaman, Af Örgütü'nün töre kurbanı Güldünya için açtığı yarışmanın juri üyesi... O da şiddet kurbanı... 10 yıl eşinden dayak yedi, vuruldu, felç kaldı, hastanede terk edildi, çocuklarını göremiyor...
Güldünya mektuplarından 'Yaman' bir hikâye çıktı
Emine Yaman, Dünya Af Örgütü'nün düzenlediği "Güldünya'ya Sesleniş" yarışmasındaki mektupları değerlendiren jüride görevli. Ancak onun öyküsü Güldünya'yı aratmıyor....
Töre cinayetlerine tepki gösteren yüzlerce kişi, Dünya Af Örgütü'nün "Güldünya'ya Sesleniş" adlı mektup yarışmasına katılarak, mektuplar aracılığıyla ya yaşadığı şiddeti paylaştı, ya da Güldünya'nın oğlu Umut'un ağzından isyanını sözlere döktü. Aralık ayında başlayan yarışmaya, 85'i erkek olmak üzere 290 kişiden 302 mektup geldi. Ödül töreni 8 Mart'ta yapılacak yarışmanın jüri üyeleri arasında ise öyle bir kadın var ki, anlattıklarına yürek dayanmıyor. "Ne Güldünya ölümü hak etti, ne de ben sakat kalmayı" diyerek başlıyor anlatmaya. Eşinin silahından çıkan kurşunlarla henüz 30'unda felç kalan Emine Yaman'ın hikayesi bu. Giresun'da 1999 yılının ağustosunda sokak ortasında kocası tarafından vurulduğudan beri belden aşağısı tutmayan 37 yaşındaki talihsiz kadın, tek başına kaldığı evde, iki çocuğuna hasret yaşam mücadelesi veriyor.
ON YIL DAYAK YEDİ
Kaçarak evlendiği eşinden 10 yıl boyunca şiddet gördü. Şiddete ihanet de eklendiğinde ise boşanma noktasına geldiler. Mahkemenin bitmesine 1 ay kala eşinin tabancasından çıkan kurşunla felç oldu. Biri spastik üç çocuğuna bakacak kimsesi olmadığı için olayın kaza olduğunu söyledi. Eşi sadece bir buçuk ay tutuklu kaldı. Kendisi ise bir yıl yattığı hastaneden taburcu edildiğinde, boşanmaktan vazgeçtiği eşiyle yeniden yaşamak zorunda kaldı. Felçli haliyle bile dayak yiyordu. Ancak çekilecek çilesi bu kadar değildi. 2000 yılında tedavi için getirildiği İstanbul'da tamamen terk edildi. Emine hanım yaşadığı trajik öykünün bundan sonrasını şöyle anlatıyor: "İstanbul'a getirip bir hastane yatırdı beni. Ondan sonra da ne onun, ne de çocuklarımın yüzünü görmedim. Akrabalarım bir süre baktılar ama onlar da bıktı. Kayışdağı'ndaki Darülaceze'de sadece 2 ay kalabildim. Beni akrabalarımın yaşadığı Esenler'e bıraktılar." Esenler'de, önce komşuların ayarladığı boş dükkanlarda tek başına yaşamaya başlayan talihsiz kadın, Deniz Feneri Derneği'nden yardım alarak tek başına bir eve yerleşti. İhtiyaçlarını komşuları karşılıyor.
Pervin METİN / İSTANBUL - MERKEZ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
