Ben maça gittiğimde

Altmışlı yılların başında okuduğum İzmir Namık Kemal Lisesi, Alsancak Stadyumu'na yakındı. Bu yakınlıktan dolayı mı nedir, lise futbolda ileri bir düzeydeydi. Bir dönem Göztepe'nin başarılı futbolcusu ve birçok takımı çalıştıran Nevzat Güzelırmak; Altay ve Galatasaray'da top koşturan Ayhan Elmastaşoğlu; Aydın'dan gelerek lisede sıra arkadaşım olan, daha sonra Altay, Galatasaray, Gençlerbirliği ve Almanya'da futbol yaşamını sürdüren Feridun; Göztepe'nin ve milli takımın unutulmaz kalecisi rahmetli Ali Artuner, Namık Kemal Lisesi'nin futboldaki başarısında emeği geçenlerden şimdi bazı hatırladıklarım. O yıllar, liseden kaçtığımız günler, bir sığınağımız da Alsancak Stadyumu idi. İstanbul'un üç büyükleri, hafta sonu maça çıkmadan önce son antrenmanlarını Alsancak'ta yaparlardı. Maça pek gidemesek de bu antrenmanlarda küçük kağıtlara aldığımız futbolcu imzaları, epey günler gençlik heyecanlarımızın mayası olmuştur.

YILDIZLAR GEÇİDİ
Kimler mi yoktu o günlerden? Baba Gündüz Kılıç, Turgay Şeren, Metin Oktay, İsfendiyar, Mikro Mustafa, Coşkun Özarı, Ali İhsan, Lefter, Can Bartu ve daha niceleri... Aslında Göztepe takımını tutmama rağmen, daha çok Galatasaraylı futbolcuları hatırladığıma göre, demek o yıllar Galatasaray'ın da bir sayfası varmış hayatımın güncesinde... Futbol ile ilişkim, uzun yıllar bu düzeyde kaldı, televizyon hayatımıza girip de maçları ekrandan izlemenin dışında... 1976 yılında İnönü Stadyumu'nda hayatımın ilk maçına gittim; Beşiktaş ile Fiorentina... O yıllar sarı basın kartı ile maçlara gidilebiliyordu. Basın tribününde oturuyorum ve sahayı pek iyi göremiyorum. Bunu da sahayı süsleyen toza dumana bağlıyorum. Meğer, gözlerim bozuk olduğu için, uzağı göremiyormuşum... Ertesi gün, bugün dahi taktığım gözlükler suratımın ayrılmaz bir parçası oldu. Seyrettiğim ikinci maç, on yıl kadar önce yine İnönü'de, Galatasarayİstanbulspor arasındaydı. İstanbulspor Başkanı Cem Uzan'ın biletlerine acayip zam yaptığı maç, hayatımda bir baba ile oğlun birlikte izlediği ilk maç olarak yer aldı. Bilet, yemek, taksi ücreti derken bir küçük televizyon parasına geldi. Üstelik çakmağıma da polisler el koyduğundan neredeyse sigarayı bırakacaktım. Ne garip tecellidir ki, hayatımın üçüncü maçını geçen hafta yine İnönü'de, yine oğlum Alican ile izledim, "Turkcell"in misafiri olarak; Türkiye- Yunanistan mili maçı... Ellerimizde bayraklar, gömlek üzerine giydiğimiz Türk milli takımının formasıyla Kabataş'tan stadyuma bando eşliğinde gidildi. Maç değil de bir şenlik... Fakat "Turkcell"in saha dışında gösterdiği nizam-intizam, İnönü Stadı'nın çimlerine pek yansımadı ve milli takımımız Yunanistan ile berabere kaldı. Bizim çocuklar mı iyi oynayamadı, seyirci mi sessiz kaldı, amigolar mı görevini yapmadı? Yorumu bana düşmez, zaten bu hafta boyunca konuşuldu. Mili takımın değil ama kendi puan cetvelime bakıyorum. Beşiktaş, Fiorentina'ya yenildi: Bir yenilgi. Galatasaray, İstanbulspor'u yendi: Bir galibiyet. Türkiye- Yunanistan milli takımları berabere kaldı: Bir beraberlik. Ben maça gittiğimde... Dengeyi sağlamış bulunuyorum.