|
 |
 |
 |
 |
|
İkinci gün: Merdiven çıkamıyorum!
Diyetisyenden aldığım şevk ile dün ilk fitness randevuma gittim. İlk olarak ısınma amacıyla koşu bandına çıktım. Döktüğüm her ter damlası, vücudumdan bir kaloriyi söküyor gibi hissediyorum. Çok motive olmuş durumdayım. Ancak ne çare... Geceleri rüyamda koşu bandı arkamdan koşuyor....
Hatırlarsanız dün işin diyetisyen ayağı ile ilgilenmiş durmuştum. Bugün ise sağlıklı bir rejimin olmazsa olmazlarından; fitness ayağından bahsedeceğim. Hangi diyetisyene giderseniz gidin size mutlaka bir de spor yapmanızı önerecektir. Zaten benim kadar kilolu iseniz, zayıfladığınızda istenmese de sarkmalar olacaktır. Bu etkileri en aza indirgemek için spor yapmanız kaçınılmazdır. Bu girişi yazarken bile çok sıkıldım. Kısaca "Hadi kızlar, hop ki üçç dörtt!"
'İLGİMİ EN ÇOK BODRUM KATI ÇEKMİŞTİ!'
Sabah Gazetesi'nin Medya Plaza tesislerinde işe başladığımda 16 yaşında Mersin'den gelmiş ve henüz büyük şehir şokunu atlatamamış bir gariban olarak çok heyecanlı idim. Hele ilk kez Medya Plaza'nın önüne gelip şöyle bir binayı süzdüğümde dizlerimin bağı çözülmüştü. Orada işe başladığımda ise kendimi uzay merkezinde görevli bir gazeteci gibi hissediyordum. İlk günler vaktimin çoğunu yazı yazmak yerine binayı keşfetmekle geçiriyordum. Hele bir de yurtta kaldığım ve evimin konforunu özlediğim için Medya Plaza bana ev gibi geliyordu. En sevdiğim ise bodrum kat araştırmaları yapmaktı. Pastane, bar, yemekhane, kuru temizleme ünitesi ve çölde küçük bir vahayı andıran fitness merkezi... Buranın kapısı hep kapalı dururdu ama kapı altından yüzme havuzunun insanı mest eden mavi yansımaları vururdu. Arada bir kapıyı açık yakaladığımda çaktırmadan bakardım. Burada çalışan bir İbrahim Hoca vardı ve ciddi bakışları ile beni korkuturdu. Ama Dinç Bilgin ve birçok önemli isme fitness hocalığı yaptığına göre, bir keramet vardı. Yıllar sonra İbrahim Hoca ile fitness yapmak da varmış kısmette. Gazetemize yakın olduğu için öğle yemeklerinde bile rahatça gidebilirim diye Plaza Otel'in fitness salonunu seçtim. İbrahim hoca orada çalışıyordu ve gazeteden birçok insan onun gözetiminde spor yapıyordu. Diyetisyenden aldığım şevk ile ilk fitness randevuma gittim. Zaten bir otelin bünyesinde olduğu için salon çok temiz. İbrahim Hoca'ya durumu anlattım. O beni hep korkutan ciddi bakışları ile "Ciddiye alıyor musun?" dedi. Ve neler yapacağımı gösterdi...
HER TER DAMLASI BİR KALORİ
İlk hevesle insan biraz işin suyunu çıkarabiliyor. İlk olarak ısınma amacıyla koşu bandına çıktım. Yarım saat yürümem gerekiyordu. Ancak  hocanın görmez tarafından bir saat yürüdüm. Koşu bandının tam karşısına yerleştirilmiş olan küçük televizyon ekranları sıkılmayı ciddi anlamda önlüyor. Bir saat yürümek iyi bile geldi. Döktüğüm her ter damlası, vücudumdan bir kaloriyi söküp götürüyormuş gibi hissediyorum. Aynada kendime bakıyorum. Ancak henüz zayıflama sürecinin başında olduğum için gözlerimi gözlerime kenetliyorum. Bir gün önce 'rejime başlama kutlamaları çerçevesinde yediğim yemekler' sayesinde açlık seviyem uç noktalarda değil. Koşu bandının benden daha çok yorulduğunu hissediyorum. Merak etme sevgili koşu bandı. Bu diyetin sonunda ya sen zayıflayacaksın ya ben... Ardından esneme hareketlerini yapmaya başlıyorum. Özellikle göğüs ve karın bölgesini çalıştıran makineleri tercih ediyor İbrahim Hoca. Bu hareketler biraz nefes aldırıyor bana. Ardından uzayda yürüyüş olgusunun simüle edildiği garip cihaza konuşlanıyorum. Ancak sadece 5 dakika dayanabildiğim bu temponun ardından havuza geliyor sıra. Havuzda bir su perisi (Her peri filmlerdeki incecik silüete sahip olmak zorunda değildir!) edasıyla bir o yana bir bu yana yüzüyorum. Yüzerken suyun çıkardığı sesler adeta meditasyon etkisi yaratıyor. Yarım saatten sonra zaman pek geçmek bilmiyor. Ayaklarım hareket etmekte zorlanıyor. Ama sağ salim bu bölümü tamamlıyorum. Artık dizlerim titriyor. Ama muzaffer bir komutan edasıyla kendimi jakuzinin köpüklü müşfik kollarına atıyorum. Hayatımın geri kalanını burada geçirebilirim... Ama gazeteye dönmem lazım!
İŞİN SUYUNU ÇIKARDIM!
Aynı programı akşam yeniden tekrarladım. Çok motive olmuş durumdayım. Ama bir yandan işin suyunu çıkardığımı da biliyorum. Çünkü Plaza Otel'den otomobilime olan 500 metrelik bölümü taksi ile gitsem mi diye düşünüyorum. Akşam yemeği için yemem gereken 4 adet yumurta büyüklüğündeki tavuk ve bir dilim ekmek dişimin kovuğunu doldurmuyor. Televizyonumun karşısındaki kanepeye zar zor kıvrılıyorum. Üç yıldır bir isteğini geri çevirmediğim, dünyanın dört bir yanından yemekler taşıdığım kedim Pınçık'a akşam yemeğini hazırlaması için yalvarıyorum. Ama o hiç oralı değil. "Hadi yemeğini hazırla, benim kabıma da biraz tavuk koy güzelim" edasıyla gözlerimin içine bakıyor. Yemek sonrası salonda sızıp kalıyorum. Rüyamda ise koşu bandı arkamdan koşuyor... İbrahim Hoca lütfen beni koşu bandına verme!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
