TV insanları birbirine yapıştırır

Geçenlerde kitle iletişim alanında uzman olan bir profesör, televizyonun insanları yalnızlığa ittiğinden söz ediyordu. Üstelik bunu TV'deki bir tartışma programında yapıyordu. Yanında da ben oturuyordum. Sözünü kesmek zorunda kaldım: "İyi de neden TV'yi insanları birbirine yapıştıran bir araç olarak da görmüyorsunuz?"
Hocam bu laf karşısında şaşırdı. Aslında bilgi dağarcığında böyle yaklaşımlar, bu yönde teoriler de vardı elbette. Ancak orada, o anda, televizyonu hararetle yerden yere vururken bu tür bilgileri de hatırlamak işine gelmiyordu. Konu geçti gitti.
Geçen gün Mehmet Barlas yazdı ya... Hani 'entel' bir aile varmış. Televizyonda hep belgesel ve 'sanat' filmi filan izliyorlarmış. Derken çocuklarında psikolojik sorunlar baş göstermiş. Arkadaşlarıyla uyumsuzmuş içine kapanmış. Bunun üzerine psikoloğa gitmişler. Çocukla konuştuktan sonra psikolog şöyle demiş: "Bu çocuğa biraz televizyon izletin. Maçlardan, dizilerden, magazin programlarından habersiz. Dolayısıyla sınıf arkadaşlarıyla hiçbir şey konuşamıyor. Çünkü ortak noktaları yok."
Bazıları abuk bir nostalji içinde. Sanki eskiden insanlar romanlardan, şiirlerden, entelektüel konulardan söz edermiş de... Artık bunlar konuşulmuyormuş gibi bir hava yaratıyorlar.
Palavra! Şehirdeyse mahallesinde, kırsal kesimdeyse köyünde insanlar bunları mı konuşuyordu sanki? Dedikodu yapıyorlardı, Türkiye ve dünyayla ilgileri radyodan dinledikleri, belki gazeteden okudukları birkaç haberden öteye geçmiyordu.
Bana inanmıyorsanız Orhan Veli'ye inanın. Ne demişti 'Cımbızlı Şiir'de:
Ne atom bombası
Ne Londra Konferansı
Bir elinde cımbız
Bir elinde ayna
Umurunda mı dünya!