Sağcı Bar

Editör arkadaşımız Mark'ın düzenlediği partilerden geriye komik anılar kaldı

Ann Marlowe dördüncü defa arayıp "Bu gece Mark Cunningham'ın düzenlediği şeye geliyor musun?" dediğinde sonunda pes ettim. "Neden olmasın?" Adı Manhattan Projesi. İlk davet çok ilgimi çekmemişti. "İçki ve Liberal Olmayan Siyasi Sohbet" diyordu. New York'ta sık sık Demokrat Partililer'in 'fundraiser' denilen ve genelde bir parti adayına para toplamak için düzenlediği siyasi sohbet toplantıları olur. Ama bu kez, davet Mark'dan geldiğine göre Demokrat Parti'yle alakası olamazdı. Tam tersine Mark, şehrin sağ eğilimli tabloidlerinden birinde köşe yazılarından sorumlu 'düşünce editörü'ydü. Uzun boyu, çekik gözleri ve kırlaşmış saçlarıyla Richard Gere'in bir türlü depresyondan çıkamayan haliydi. Bildim bileli sigarayı bırakmaya çalışırdı. Zaman zaman Mark'ı tanıdığım tatlı kadınlarla tanıştırmaya çalışsam da bir türlü çöpçatanlığım işe yaramazdı. Ya olmayacak bir kadına aşık olur ya da kendisini sevmeyen birinin kalbinde açtığı yarayı tamir etmeye çalışırdı. Depresifti. Ama içince de dünya tatlısı. Mark'ı hiç mutlu görmedim ve sanırım bunda babasının küçük yaşta evi terk etmiş oluşu ve dört çocuğa bakmak zorunda kalan annesinin hayatının geri kalan bölümünü depresyonda geçirmesinin de etkisi vardı. Ne yaparsınız uğursuz İrlanda kanı.

ŞARBON KAZASI
Aslında düşünüyorum da Mark o kadar şanssız biri ki 11 Eylül sonrasındaki antraxşarbon saldırısı bile tesadüfen onu buldu. Gazeteye gelen ve içi beyaz şarbon tozuyla dolu bir mektubu açtığı için hastanelik oldu. Şarbon her tarafında ve altında yaralar yaptı. Sonunda antibiyotik tedavisi sayesinde kurtuldu. Slainte isimli bara oldukça geç geliyorum. Ann çoktan ayrılmış. New York gibi sol eğilimli bir şehirde genç muhafazakarların toplantısı demek, Kabul'da lezbiyenler gecesi ya da Alaska'da plaj partisi gibi bir şey. İçeri girdiğimde herkes biraz sarhoş vaziyette. Üç saattir içip siyaset konuşmuşlar. Önce Mark'la laflıyorum. Sonra yanımıza karısı İranlı bir rejim muhalifi olan bir İtalyan adam geliyor. Komik bir aksanla İran'daki zorlukları, karısının ailesinin idam edilişini anlatıyor. Birkaç genç çocuk yanıma gelip konuşuyor. Daha Yale'den geçen yıl mezun olduklarını, Yale'de okurken üniversitenin meşhur düşünce kulübü Sağ'ın Partisi'ne üye olduklarını anlatıyorlar. "Daha bebeksiniz" diyorum ne kadar genç olduklarını öğrenince. "O yüzden sakal bıraktık zaten" diyor bir tanesi. Yale'de muhafazakar olmalarının kızlarla çıkmakta zorluk yaratıp yaratmadığını soruyorum. "Yok kızlar için fark etmiyor. Solcu kızların bir çoğu sağcılarla yatmaktan çekinmiyor" diyor bir tanesi. En komik dialogu kadınlar tuvaletinde işitiyorum. Kuyrukta benden önceki kız topuklu takunyalar ve "şuh" havasıyla tanıdık geliyor. Yanındaki kıza "Sen benim yakın bir arkadaşıma benziyorsun" diyor ve soruyor "Sende merkez sağ cenahtan mısın?" Debra Winger'a benzeyen "Evet" diyor "Ya sen?" Bizimkisi "Ben aslında neo-con sayılırım. Aslında Demokrat'tım ama 11 Eylül sonrası bir Siyonist olarak Bush'u desteklemeye başladım. İsrail'de yaşananlardan sonra..." Tam o sırada hatırlıyorum. Bu kız arkadaşım James'le çıkmıştı bir ara. Dünya küçük.