Avrupa takımlarının yenilgiye uğratıldığı her maçtan sonra statlar, sokaklar çınladı durdu: "Avrupa Avrupa duy sesimizi, bu gelen Türkler'in ayak sesleri!"

Bu sesin içine hem kırk yıllık bir ezikliğimiz, hem daha eskilere dayanan bir özlem, hem de açıklanamayan bir kırgınlık yerleşmişti.

Türkler'in Almanya'ya göçmen işçi olarak gitmeye başlamalarının üzerinden 40 yıldan fazla zaman geçti. Bu sürede "kapağı Avrupa'ya atmak" yüz binlerce, milyonlarca insan için bir maceradan öteye, tek "kurtuluş" yolu gibi algılandı.

Avrupa, her yolla "sızmaya" çalışan Türkler'e karşı çok sıkı uygulamalar geliştirdi. Ve bu kırk yıllık sürecin sonunda bütün Avrupa ülkelerinde milyonlarca Türk vatandaşı "üçüncü kuşak"a kadar ulaştı.

Bugün, Avrupa ile ilişkilerin en belirleyici dönemine yaklaşılırken, geriye doğru bakan karamsar bir topluluk "Aslında Avrupa bizi istemiyor, sadece oyalıyor" pankartını son "çare" olarak ortaya çıkardı.

Karamsarlık yersiz
Kuşkusuz Avrupa'nın siyasi güçleri arasında olduğu gibi, toplumlarında da Türkiye'nin Avrupa Birliği üyeliğine kaygıyla bakanlar az değildir. Siyasi güçler arasında daha çok merkez sağ ve iç politikalarını yabancı düşmanlığı üzerine kurmuş olan radikal sağ partiler bulunmaktadır. Buna karşılık merkez sol siyasi güçlerin, Avrupa Birliği içinde yer alacak demokratik ve gelişmiş bir Türkiye konusunda daha "sabırlı" ve "anlayışlı" politikalar geliştirdikleri söylenebilir.

Avrupa toplumlarında, siyasi hesapların altına inildiği zaman da, "ortalama" Avrupalı açısından gündelik hayatında rastladığı Türk ve Türkiye "imajlarının" ya da bilgi "kırıntılarının" birçok olumsuzlukla yüklü olduğu bir gerçektir.

Türkiye'nin bütün bu olumsuzlukları giderecek tanıtım kampanyalarında önemli başarılar sağlayamamış olduğu da bir başka gerçektir.

Bunlara rağmen "Avrupa bizi istemiyor" sonucunu çıkarmak, sadece aceleci bir karamsarlığın ürünü olabilir.

İktisadi Kalkınma Vakfı Başkanı Meral Gezgin Eriş, dünkü Sabah'ta yer alan konuşmasında bu karamsarlığın anlamsızlığını çok açık anlattı:

'Neden davet ettiler?'
"Kendi kendimize paranoya üretiyoruz. AB 1999'da 'Artık Türkiye aday ülkedir' dedi. AB tarihinde hiçbir aday yok ki aday olup da tam üye olamamış olsun. AB bunu söylerken tam üye olacağımızı biliyordu. Avrupa Konvansiyonu, üye ülkelerle aynı haklarla Türkiye'yi davet etti. Gelecekteki mimariyi kuran birliğe Türkiye'yi davet ediyorlar. Türkiye'nin AB geleceğinde yeri olduğunu biliyorlar. Türkiye'yi tam üye yapmayacak olsalar niye davet edilelim?"

Şu andaki temel sorun Türkiye'nin daha hızlı davranarak ilerlemeye devam etmesi ve bu yıl sonuna kadar, tam üyelik görüşmelerine başlama aşamasına gelindiğinin açıklanmasıdır. Durmaya devam eden Türk ekonomisi için "start" işareti bu açıklama olacaktır. Türkiye'de yatırımların yeniden başlaması, ekonominin çarklarının dönmesi için "hayati" aşama budur. Bu aşama da atlanırsa, bir değil, bin tane felâket senaryosu hep birlikte devreye girer ki, hiçbirinin altından kalkmak da mümkün olamayabilir.