Hürriyet Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Ertuğrul Özkök'ün telefonlarının dinlenmesi ile Avrupa Birliği Büyükelçisi Karen Fogg'un e-mail'lerinin çalınıp yayınlanması arasında fark yoktur.

Her iki olayda da söz konusu olan, özel hayatın dokunulmazlığının ihlalidir ve her ikisi de yasalara aykırıdır.

Mahkeme emri olmadan Özkök'ün telefonlarını dinlemeyi, Fogg'un e-mail'lerini çalmayı hiçbir şey mazur gösteremez.

Özkök'ü sevmeyebiliriz. Özel telefon konuşmalarının ortaya dökülmesinden, onu zor durumda bırakacağı için haz alabiliriz. Ama bu onun özel hayatına tasallutun iğrençliğini ve yasa dışılığını hafifletmez.

Suçun oluşmasının, ondan ne kadar yararlandığımızla bir ilgisi yoktur.

İşlenen bir suç dolayısıyla lehimize bir durumun ortaya çıkması, suçu ne ortadan kaldırır ne de azaltır.

Özkök'ün, dinlenmiş telefon konuşmalarının dökümlerini kendi gazetesinde yayınlamayacağına kesin gözü ile bakabiliriz. Fogg'un e-mail'lerinin çalınmasını onaylamadığını kendi köşesinde yazdı. Ama gene de gazetesinde yayınlanmasına izin verdi.

Hangi gazetecilik veya etik kuralına göre, diye sormak istiyorum ona.

Bunların yayını yargı kararı ile yasaklandıktan sonra herhangi bir yerde yayınlanması suçtur.fHürriyet'e ve Emin Çölaşan'a kimse dokunamaz, mahkemede mahkum olusak da patron tazminatı öder diye düşünmüş olabilir mi?

İşin bir de gazetecilik yönü var. Fogg'un e-mail'lerinin orijinalleri gazetenin elinde mi? Soğuk savaşçıların yaptığı Türkçeleştirmenin doğru olup olmadığı kontrol edildi mi?

Merak ediyorum. Acaba bir gün patronunun telefon konuşmaları (bunları birisinin banda aldığından emin olabilirsiniz,) Star gazetesinde yayınlanırsa Özkök, "Olur böyle şeyler; bugün bana, yarın sana" mı diyecek?

Böyle bir şey olduğunda bizden "Gülme komşuna, gelir başına; daha beter olun" dememizi mi bekleyecek yoksa bu davranışı kınamamızı mı?

Doğan Yayın Grubu medya ahlâksızlıklarını önlemek için uyacağı prensipleri kamuoyuna açıklamış, uygulanmasını güvence altına almak için de bir kurul kurmuştu. Umarım bu kurul Fogg'un e-mail'lerinin yayınlanması ve bunların soğuk savaş yöntemleri ile bazı insanların karalanmasında kullanılması konusunu gündemine aldı veya alacak. Aksi takdirde böyle bir kurulun varlığı bir PR (halkla ilişkiler) egzersizinden başka bir şey değildir.

Hürriyet Gazetesi'nin iftira ve hakareten mahkum olmuş yazarları konusundaki politikası, bunları olmamış saymaktır. Hürriyet'e haksızlık etmemiş olmak için, diğer gazetelerin bu konudaki sicillerinin pek farklı olmadığını da belirtmek gerekir. Ama bu, durumu değiştirmez.

Hürriyet Gazetesi'nin kendi iç disiplin mekanizmasını çalıştıracağına inanmıyorum.

Onun için Emin Çölaşan'ı mahkemeye vereceğim. Çünkü mahkeme ile Hürriyet Gazetesi arasında temel bir fark var: Mahkemede, söylediklerinizi kanıtlamak zorundasınız.