Zor işler

Başkent de olsa, milyonlarca insan da yaşasa "Ankara küçük yer."
"Nerede ne olmuş" hemen duyuluyor.
Dün saat 12.30'da Adalet Bakanı'na yemeğe gittik.
14.00'te Bakanlık'tan çıktık.
Gazeteye dönüp, yazımızı yazmaya başladık. Hemen bir telefon.
Ardından bir ziyaretçi.
Sonra yine telefon.
Yine ziyaretçi.

Kim duymuş nasıl duymuş, kim kime söylemiş bilmiyoruz.
Ama duyulmuş işte.
"Adalet Bakanı ile birlikteymişsiniz" diyen diyene.
"Torpil" isteyen isteyene.
"Artık bu işlerde torpil yok" diyorsunuz, karşınızdaki inanmıyor. "Adalet Bakanı torpilin ters tepeceğini söylüyor" diyorsunuz, karşınızdaki inciniyor.
"Bu iş" gerçekten zor iş.
"Ben sizin okuyucunuzum" diye başımıza dikilen ve "kendisinin yanında Bakan beyi aramamız için ısrar eden" kişiye çay ikram ettik.
Sonra kahve.
Ardından meyve suyu.
Ama yine de yanımızdan "sitem ederek" ayrıldı:
"40 yılda bir kapınızı çaldım, bir telefon ediverseniz olmaz mıydı?