Sessiz final

Sahanın bir tarafında, millileri yorgun, kalan oyuncuları durgun ev sahibi. Organize olamıyor, oyunu kurgulayamıyor. Diğer köşede konuk, bir galibiyet almak adına, havası kaçan uçan balon gibi fır dönüyor. Ev sahibinin dikiş tutmayan ve alternatifi olmayan kurgusu maçın 90 dakikasında da işlemiyor. 2'de Karan pas değil de şut atsa; 16'da Karan'ın ortasını Şükür tamamlasa; 21'de Arda'nın şutunu kaleci çıkarmasa; 30'da (Arda+ Lincoln) x 2 formülü= Bir kaleci, bir savunma olarak son bulmasa; 36'da Karan'a kaleci engel olmasa ve açılan topa vuran Lincoln başarılı olsa; 41'de Lincoln, Karan'a attırmaya çalıştığına kendi vurabilse, dönen topta Barış'a kaçırmak zor atmak kolayken zor olanı seçmese; 45'te Lincoln'ün çalıp Şükür'e yolladığı top dağlara taşlara uçmasa, Galatasaray çoook-sıfır öne geçecek. Ama olmuyor.

VATAN SAĞOLSUN...
İkinci yarıda da benzer kurgu devam ediyor. 48'de Barış'ın direkten dönen şutu ile açılıyor 'deneme' perdesi, ilk yarıya oranla daha az ısrarlı da olsa son düdüğe kadar devam ediyor. Seyircisiz maçın belki de tek seyircisi Feldkamp, kalbi ve aklı şehitlerde kalan Şükür'ü ancak 57'de (Nonda ile), genelde uyuyup-gezen, uyandığında ise ataklara destek veren Arda'yı (Hasan Şaş ile) 63'te değiştiriyor. Ankara'nın gole en yaklaştığı ansa 60'ta Necati'nin kaleye teğet geçen şutu. İki tarafın da derdi puanken, maç sonunda paylaşım 'bir sana-bir bana bir tane de ezeli rakiplere' diye yapılıyor. Bugün bu sahada 'bizim çocuklarımız', modern dünyanın tatlı savaşında karşı karşıya geldiler şehirleri adına. Yine bugün bir köprünün üzerinde yine 'bizim çocuklarımız', başka türlü bir savaşın en kalleş versiyonunda can verdiler; vatan uğruna. Yasımız, maç öncesi futbolcuların yere serdiği pankart gibi kapkara. Yüreğimiz, 'selvi boylularını' toprağa veren 'al yazmalıların' yine de dudaklarından inatla dökülen 'VATAN SAĞOLSUN'larıyla paramparça. Vatan hep sağolsun. Yukarılardan bize bakan tüm şehitlerimize helal olsun, selam olsun.