|
 |
 |
 |
 |
|
Başak umuda yürüyor
Başak'ın annesi yaşadıklarını anlatıyor: "Kızım 7 aylık doğdu. Doğumdan sonra Başak'ı hemen göremedim, kucağıma alamdım. Küveze yatırdılar. Bebeğimizi görmek için 20 gün bekledik. 20 gün sonra çıktığında sürekli ağlıyordu. 21'inci gün hastaneye geri götürdük. Enfeksiyon kaptığı anlaşıldı. İlk ameliyatını o zaman geçirdi. Beklemediğimiz birşeydi. Başak büyüdükçe, boyu uzamaya başladıkça bacağındaki kısalık da belli olmaya ve hareketlerini etkilemeye başladı.
TERLİK GİYEMEDİ
Kızım hiç terlik giyemedi. Ayakkabılarını bile özel yaptırdık. Yüksek tabanlı ayakkabı giymek zorundaydı. Yürüyüşünde zorluklar yaşıyordu, koşamıyordu. Bu yaşta bir çocuğun arkadaşlarıyla koşarak oynayamaması psikolojik açıdan hem kendisini hem de bizi çok sarsıyordu. Okul çağına geldiğinde arkadaşlarıyla ilşkilerinde zorluklar başladı. Yürürken düşmesin 'bacağı zedelenmesin' diye okula servisle gidip geliyordu. Oyunlara katılamadığı için üzülüyordu. Okuldaki arkadaşlarına 'Bakın arkadaşınız bu ayakkabıyı giyiyor mecburen dikkat edeceksiniz' diyorduk. Onlar da yardımcı oluyordu. Ama tabii bazı arkadaşları kendisinde biraz sorunlar yarattı, psikolojisi çok bozuldu. Arkadaşlarıyla sorun yaşadığı zaman hemen babasına gider. O Başak'a çok destek oluyor. Başak artık bu durumdan çok yorulmuştu. Bir iyileşme umudu olduğunu duyunca bu olaya kendisini hazırladı. Geldik, ameliyatı olduk, ilk başlarda Başak'tan daha çok korktum ben. Daha sonra alıştım ama. Bir anne olarak çok etkileniyorsunuz elbette. Düşünsenize, çocuğunuzun ayağında bir demir var... Kızım şimdi istediği ayakkabıyı giyebilecek. Başak ayağındaki iyileşmeyi görünce zaten kendiliğinden tabanlı ayakkabısını çöpe attı. 'Ben bu ayakkabıyı atacağım' dedi ve götürüp attı. Şimdi ona pembe kelebekli terlikler aldık. Onları giyiyor. Doktorumuza teşekkür borçluyuz. Sonuçta çocuğumuzun hastalığının çözümü varmış, ona şükrediyoruz...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
