Yaşadığım semtte pek rastlanamıyor leylak ağaçlarına. Şöyle gür dalları mosmor ve kokulu çiçeklerle dolu bir ağaç ya da ahşap yemek masasının üzerinde mor çiçeklerle dolu bir vazo. Bir değil birkaç anıya uçuruyor aklımı. Mesela en fazla yedi yaşında olduğum bir anneler gününe... Sabah erkenden babamla çıkıyoruz ve leylaklar topluyoruz annem uyanmadan. Oysa eve döndüğümüzde annem çoktan uyanmış kahvaltıyı hazırlıyor. Kucağıma sığmayan dalları uzatıyorum anneme. Beni öperken o çiçek kokusunu çekiyorum içime.
Sonra "mayıs çanları" vardır olağanüstü kokulu. Çocukluk arkadaşım İlknur, mavi bisikleti, bana matematik çalıştırışı, benim O'na yeşil fasulye pişirmeyi öğretişim, birlikte okuduğumuz kitaplar ve gelecek güzel günlere sabırsızlığımız gelir aklıma. Ah bir de liseden eve dönüş yolumuz. Bir üst sınıftaki yeşil gözlü çocuğun uğruna yağmurda sırılsıklam olduğumuz halde tempoyu hiç bozmayışımız.
Köz kestane kokusu Gülay demektir mesela. Uzun ve soğuk Ankara kışlarında otobüs beklerken kurduğumuz hayaller demektir. Gencecik yorgun omuzlarımızın ve buz tutmuş ellerimizin ısınması demektir. Gülay'ın güzel sesi ile söylediği utangaç şarkılar ve kimsesiz sokak kedileri demektir. Yün eldivenler ve ertesi güne ertelenen hayaller demektir.
Kavrulmuş sarı leblebi kokusu Keriman'dır. Üniversitedeki en iyi arkadaşım. Odasında ders çalışmaya verdiğimiz aralarda, kantinde, okul bahçesinde hep tıkınan bir kız çocuğuydum ben. (Ama hiç kilo almazdım). Kavrulmuş leblebi kokusu yarım kalmış şeylere duyduğum özlemlerin toplamını temsil etti hep. Yurtdışında yaşadığım ilk aylarda en çok özlediğim kokuydu. Kendi evimde tavada yapmaya çalışırdım ama olmazdı. Kuruyemişçi Hayati Amca'nın dükkanı gibi kokmazdı mutfak.
Kahve kokusu Almanya'yı anlatır bana. Ve pek tabii ki Zuhal'li sabahları, elimizde kahve fincanı mutfak dedikodularını. Acılı makarna soslarını,düzenli mutfağını,kahve kavanozlarını ve sadece kahve satan minicik ayaküstü cafeleri.. Mercedes taksiler, eksilmeyen kar ve kahvenin değişmeyen partneri tarçınlı bisküvi...
Ve portakal kabuğu kokusu... Kötü geçmiş bir günün, başarılamamış bir işin,dayanılmaz trafiğin, işyerinizdeki mutsuzluğun yani dışarıdaki hayatın tüm tatsızlıklarının ardından ulaşabildiğimiz evimizde huzurla yediğimiz akşam yemeklerinin ardından yayılan mutluluk kokusu. Portakal kokusu Meral demektir benim için. İstanbul'daki ilk evimin, ilk heyecanımın ilk sınavımın ortağıdır. İki küçük kız çocuğu koca bir kente karşı. Sıkı bir film senaryosu aslında. Kurmaya çalıştığımız bir yuva ve inşa etmeye çabaladığımız bir hayat vardı ellerimizin arasında. Ne kadar da cesurduk. Aidiyet duygusu ne önemliymiş meğer. Akşam yemeğini birlikte hazırlamak ve yemeklerin ardından bütün evi saran o portakal kabuğu kokusunu birlikte içe çekmek... Geçtiğimiz günlerde çocukken geceleri üzerimi örten babama duyduğum özlemden söz etmiştim. Meral tek ve savunmasız olduğumu sandığım ilk İstanbul günlerimde bir akşam üzeri uykumda hırkasını çıkarıp üzerimi örtmüştü. Bu takıntımı bilmediğinden o anda anlattıklarımdan büyük ihtimalle bir şey anlamamıştı. Bütün kalbimle karar vermiştim o anda. Ölene dek arkadaşım olacaktı. (Bugünlerde yakışıklı oğlu Deniz'le de iyi anlaşıyoruz) Yani o gün bugündür bilirim ki portakal kokusu "artık evdesiniz" demektir. Her şey yolunda demektir. Kış bitecek ve bahar gelecek demektir.
Geride bıraktığımız hafta kaybettiklerimizi yolcu edip eve döndüğümde yaşayan bütün arkadaşlarımın varlığına ve bende bıraktıkları kokularına bir kez daha mutlu oldum.
Yaz gelecek.. Ve akşamlar karpuz kokacak...
İclal AYDIN
Bazı kokular unutulmaz anılar taşırlar. O kokuyu duyduğum anda nerede olursam olayım taşıdığı anıya yol alırım. Yağmurların onaylamasıyla baharın yer tuttuğu şu günlerde bir Leylak özlemi aldı beni. 
