"Beni unutmayınız Corinne, hatta bu harpte ölsem bile..."

Böyle yazmış Mustafa Kemal. 17 Mayıs 1915 tarihli mektubunun son satırları bunlar...

Biliyorsunuz, önce Kenan Evren söz etti, Atatürk'ün yarbay olduğu dönemde bir kadına yazdığı gizli aşk mektuplarından.

Aslına bakılırsa Yüzbaşı Ömer Lütfi Bey'in dul eşiyle Mustafa Kemal arasındaki ilişki ve mektuplaşmaların bahsi birçok kitapta geçiyordu. Bir sır oldukları söylenemezdi.

Ama olayın asıl ilginç yanı şuydu; Evren, bunların aşk mektupları olduğunu iddia ediyordu. Sabah'a yazı dizisini hazırlayan Veli Özdemir ise aynı kanıda değildi. Olsa olsa "Bir kadına duyulan ilginin izlerine rastlanıyordu" bu mektuplarda Veli Özdemir'e göre.

Gerçek öyle midir?

Bir bakın: "Beni unutma" demek, ne kadar benzer "Beni sev, sev beni n'olur!" demeye...

Hatta bunu olanca zarafet ve mesafenin iyice keskinleştirdiği bir arzuyla söylemek: "Beni unutmayınız" demek bir mektubun son satırlarında, iyiden iyiye "sevgimi unutmayın, bana olmasa bile hatıralarıma aşkla bağlanın" diye yalvarmak değil midir?

"Hatta bu harpte ölsem bile..." diye eklemiş Mustafa Kemal.

Hayatta kalmasam da hatıralarınızda kalmak istiyorum mu, demiş Corinne'e? Burada çok ince bir çizgi var işte: Ölmek, zaten hatıralara gömülmek değil midir? Neden eğer harpte ölürse (Çanakkale Muharebeleri) Corinne'in kendisini unutacağından çekinirmiş gibi, özellikle vurguluyor Mustafa Kemal?

Çünkü soluk hatıralarda değil, Corinne'in sımsıcak kalbinde yaşamak istemektedir Mustafa Kemal; "Hatta bu harpte ölse bile..."

Ve kendisini gelecekte çok başka hedeflere hazırlayan, yani "unutmak" zorunda olan bir erkeğin son arzusunu yazmaktadır bir bakıma.

Bir türlü vuslata erememiş, yeterince kendini açığa vuramamış bir aşkı kendi ellerinden kadının ellerine minicik bir kuşun narin bedenini teslim eder gibi aktarır bu isteğiyle: "Beni unutmayınız Corinne!"

Sonuç mu?

Kenan Evren haklı bence...

Bu mektuplaşmalarda "bir kadına duyulan ilgi"den çok, adı konulmamış ama sarsıcı bir aşkın izlerini görüyorum.

KENT NOTLARI
* "Beyaz... Dibine kadar beyaz." Babylon'u dolduran kızlı erkekli kalabalık sakin ama kararlı biçimde bir ağızdan söylüyorlardı. Saçları dalgalanıyor, gözlerinden hüzün bulutları ve sevinç ışıkları aynı anda geçiyordu. Şarkı şu sözlerle sürüyordu:"Rüyası insana yalan söyledi... Sadece önce şaşkın, dibine dek beyaz sonra... İyi ki varsın, iyi ki yokum... Gölgem var, iyi ki gölgem var. Bizi yalnız bırakmayan gölge." Çok güzel bir geceydi. Alman Liseli intiharları olayında haksız yere hırpalanan genç rock grubu Mor ve Ötesi'nin konseriydi. Sonra çıktım, Tünel'in ara sokaklarında durup kafamı gökyüzüne kaldırdım. Uzun zamandır ilk kez yağmurlu bir geceyi sevdim. Şükrettim. Bu şehirde hâlâ hayat vardı!

t İstanbul'un bütün galerilerinde olağanüstü sergiler var. Fotoğraf, resim sergileri. Ben anlamam demeyin. Yolunuzu birine olsun düşürün; hiç değilse camdan filan bakın. İçiniz açılacak, beyniniz uyuşukluğundan kurtulacak. Eminim.