Gladyatör kanunu

Türkiye'ye dönmeden Gladyatör adlı filmi izledim. Büyük salon tıklım tıklım doluydu ve seyirciler bu yeni filmi durmadan alkışlıyorlardı.

Ridley Scott, büyük ticari başarı kazanacak bir film yapmış.

Bir zamanların Ben Hur'u gibi şatafatlı bir prodüksiyon.

***

Filmin sürükleyiciliği ve azameti yanında, alttan alta işlenen bir kurgusu var.

Oğul babayı öldürüyor, kardeş kardeşe ihanet ediyor, amca yeğenine kıymaya hazırlanıyor, senatörler tutuklanıyor, masum kadınlar ve çocuklar çarmıha gerilip yakılıyor.

Ne için?

Bu kadar şiddet, bu kadar zulüm ne için?

Bu sorunun bir tek cevabı var: İktidar!

Yanına yaklaşanın gözlerini kamaştıran, insanları ışığın çevresinde dönen pervaneler gibi çıldırtan iktidar.

Gladyatör de bir iktidar öyküsü.

Büyük Roma'nın, çürüyen sarayının masalı.

Her zaman ve her yerde görüldüğü gibi en hilekar olan kazanıyor oyunu.

En sinsi, en acımasız, en kıyıcı tepeye çıkıyor.

Erdem sürekli yeniliyor.

John F. Kennedy'nin "Fazilet Mücadelesi" kitabında anlattığı gibi erdem kavramı, siyaset alanının dışına sürülüyor.

***

Filmin ana ekseninde Maksimus'un dokunaklı öyküsü var.

İzleyecek olanların tadını kaçırmamak için olup biteni anlatmayacağım.

Ama Maksimus örneği bize bir kez daha erdemli insanlarla, hırslı düzenbazların zorlu mücadelesini hatırlatıyor.

Erdemlinin işinin ne kadar zor olduğunu bir kez daha anlıyoruz.

***

Tutsak gladyatörler birlikte yaşıyor, birlikte oturuyor ve arkadaş oluyorlar.

Ama günü geldiğinde karanlık izbelerden arena ışıklarına sürülüp, birbirlerini vahşice öldürmeleri isteniyor.

Ya arkadaşını öldürecek ya da kendisi ölecek.

Kelleler bu yüzden kopuyor, kollar bacaklar bu sebeple doğranıyor.

İşte gladyatör kanunu bu.

Yani siyasetin kanunu.

Sadece oyunun oynandığı zaman ve mekan değişiyor.

Bazen Roma oluyor adı, bazen Bizans, bazen Osmanlı, Türkiye, Japonya, İngiltere...