Japonya'da, 1960'lardan beri 'Gençliğin Gereksinimleri' üzerine araştırmalar yürüten gençlik araştırmacısı Hideo Takayama, ilk kez 1999 yılında, gereksinimleri hakkında sorguladığı gençler

den kitlesel olarak 'hiç' cevabını aldığını söylüyor. Anne-baları günde 14 saat çalışan ve çocuklarına ayıramadıkları saatlerin bedelini onlara istedikleri bir şeyleri satın alarak ödemeye çalışan bir kuşağın çocukları olarak, Vapon gençlerinin her şeyleri var; akıllarına isteyecek yeni bir şey gelmiyor.

Çoğu tek çocuk olarak büyüyen bu çocuklar, sosyologların görüşüne göre, bir nevi 'dilsizler.' Müzik setleri, video oyunları, bilgisayar ve günde 24 saat gençlik şovları yayını yapan televizyon kanallarıyla örülü dünyalarında, dilek ve problemlerini dile getirmeyi unutuyorlar ve bütün söyleyemediklerini üstlerinde taşıdıkları giysi ve aksesuarlara yansıtmaya çalışıyorlar.

'Bütün bu biçimler, kumaşlar, renkler, giysiler benim burada ve şimdi hayatta olduğumu ve değişik olduğumu gösteriyor' diyor modern Japonya'nın en popüler yazarı Banana Yoshimoto, 'Moda bu gençliğin hayatının manası oldu' diye ekliyor.