Biz ne isek hayat da ona döndü

Memleket evlatlarını bol buldu ya...
Bakmayın "terör kayıpları" için acılara boğulmaya...
Onun dışında da, beşer, onar öldürüveriyor, ölümlerden ölüm beğendiriyor, bir nevi intiharlara, ihmal katliamlarına sürüklüyor.

Medeniyetin tek dişi de...
Hukuksuzluğun, haksızlığın, arsızlığın, yolsuzluğun, yüzsüzlüğün, ihmalin, umursamazlığın, boşvermişliğin tüm azı dişleri de her an her yerde geçip parçalamaya hazır.
Burada her araç, her imkân, her çare aynı zamanda birer seri katile dönüşmeye hazırdır.
Taşıt aracı, aynı zamanda toplu ölüm aracıdır.
Binalar barındırmak, okutmak için olduğu kadar, yıkılmak, enkazında çocukları yutmak içindir.
Atölyeler üretim içindir ama pekala zehirlemek, alev alev işçileri boğmak, yakmak, kül etmek içindir.
Tersanelerde gemiler yapılır, yolcular, yükler taşınsın diyedir, gemilere filikalar takılır, kurtarmak içindir; ne var ki o gün sık sık gelir, öldürmek, sulara gömmek, çarpmak, ezmek içindir.
Minicik çocuklar süt elleriyle koyunları sağsınlar diye çiftliklere taşınır, üç kuruş içindir; lakin kamyon kasasından topluca derelerde boğmak içindir.
Doğalgaz bir de ne içindir çocuklar; bildiniz işte, bir evde bin bir ihmal zincirine dolanıp boğulmak içindir.

Daha geçen Samsun'da toplu halde üniversitelileri toplu halde...
Şimdi Ankara'da üniversiteleri toplu halde...
Yarın, kendiniz, evladınız, bir yakınınız, bir yanınız, bir canınız.

Galiba şu da mı oluyor ne?
Birbirine çok tuzak kuran, çok fesatla dolan, sinsi, birbirine karşı hoyrat, hayata, akla, vicdana karşı saygısız bir toplumda...
Doğa da...
Doğalgaz da...
Bina da, yol da, araç da, işyeri de, okul da...
Fesatla, hinlikle, hainlikle doluyor.
Sonra bir gün ya zehir zehir bir haneye sızıyor...
Ya bir yolda birbirine çarpıyor.

Biz ne isek, hayat da öyle bir şey oluyor.
Hayattan ziyade, ölüm ölüm kokuyor.
Ve kokuyu kimse duymuyor, kapıyı kimse kırmıyor, bir toplum onca duyarsızlıkta derin uykularda uyurken evlatlarını kaptırıveriyor.