Ben yanmasam...

Yunanistan'daki göstericiler, polise taş atıp, dükkânları yağma eder ve arabaları yakarken, bildirilerinde Nâzım Hikmet'in "Kerem Gibi" şiirine yer vermişler. Bu şiir, gerçekten Nâzım'ın en güzel eserlerinden biri. Neticeye ulaşmak için gayret sarf etmek ve fedakârlık yapmak gereği üzerinde duruyor. Sözgelimi, gecesini gündüzüne katarak çalışan bir başbakan da bu mısraları kullanabilir; düzeni değiştirmeye çalışan bir komünist de, Yunanistan'daki gibi otorite tanımayan, başkalarının malına mülküne saygı göstermeyen anarşist gençler de. Nâzım, memleketinden yıllarca uzak yaşayarak, senelerini hapishanede geçirerek önemli bir bedel ödedi. Bir ütopyaydı peşinden koştuğu ve Türkiye onun istediği gibi komünist olsaydı, Gorbaçov dönemine kadar Sovyet peyki olarak kalacaktı belki de. Zaten Nâzım Hikmet, daha sonraları Stalin rejimini görünce, komünizmin bir çıkmaz sokak olduğunu da anlamıştı. Buna mukabil, Yunanistan'ı kargaşaya iten gençlerin tuzu kuru. Anarşinin peşinden koşarken, "Ben yanmasan, sen yanmasan, biz yanmasak" diyorlar ama, kendilerinden ziyade etrafı yakıp yıkıyorlar.