Babaları yoktu ama babalar gibi başardılar...
"Yetimler tanrının emanetidir," derler. Babalarını kaybetmiş ya da ilişkisi kopuk büyümüş üç erkek, sevgiyi, sevgisizliği, öfkeyi, hüznü ama en çok da yetim kalma psikolojisini sorgulamış. Çocuk akıllarıyla, zorluklarla mücadele ederken, zaman zaman sormuşlar: "Tanrı bana neden yardım etmiyor?" Çocuk Mümin kızmış ona. Hatta bir dönem kayıtsızlaşmış. Mehmet Ali ise hep kaçmış. Sevilmemekten, hüzünden, mesuliyetten, üvey babadan... Kaça kaça dünyada sadece 100 insanda görülen bir hastalığa, 'kaçış sendromu'na yakalanmış... Özkan ise bol bol ağlamış. Okulda adı, 'Ankaralı ağlayan çocuk' kalmış... Hayatlarının başında büyük imkânları yokmuş, ama içlerinde güçlü istekleri varmış. Ve büyüdükçe fark etmişler, aslında tanrı tarafından kayırıldıklarını, özel yeteneklerle donatıldıklarını...