Ancak finaliyle anlam kazanan bir gerilim

İspanyolların tür sinemasına yaklaşımı konusunda genelde şüpheliyimdir. Çok özel filmlerde iyiler de, tür sinemasına (korku, komedi, kara film gibi) yaklaşımları bana hep biraz özentili geliyor. Yetimhane bu yargımı bir ölçüde doğrulayan, ama bir ölçüde de boşa çıkaran bir film. Mekânımız, eskiden yetimhane olan koca bir bina. Tam istendiği gibi, büyük ve karanlık köşeleri var, ıssız bir doğanın ortasında, nedense yıllardır yanmayan bir deniz fenerinin yakınında... Çocukluğu burda geçen Laura, yıllar sonra büyümüş, mutlu bir evlilik yapmış bir genç kadın olarak yeniden evleri haline dönüştürdükleri bu ürkünç yapıya döner. Evlat edindikleri ve hastalıklı bir çocuk olan Simon'u karı-koca çok sevmektedirler. Ama Simon'un bir özelliği vardır: kimselerin görmediği arkadaşlarıyla konuşur, oynar ve dostluk eder. Ana-baba bu fantezilere yüz vermezler, ama binanın yeniden özürlü çocuklar için bir bakımevine çevrildiği gün, Simon ortalardan kaybolur. Ancak Laura ne yapıp edip onu bulmaya kararlıdır. Tek sözcükle garip bir film. Etrafta dolaşan ölüler ve hayaletler teması son yıllarda sinemada çok iyi ele alındı: Altıncı His'ten Diğerleri'ne dek... Film bu konuda doyurucu olmaktan çok yadırgatıcı bir yaklaşım getiriyor. Ne olup bittiğini, asıl gerilimin nerde olduğunu, hikâyenin hangi yöne doğru kaydığını kavramak kolay olmuyor. Gerçi işçiliği çok iyi, gerilim ögeleri gayet yerli yerinde. Ama bu tür filmlerde akıl yoluyla izlenebilecek bir entrika arayanlar tatmin olmayabilir. Allah'tan, tokat gibi gelen ilginç bir final var. Bu final, gelişmelere bir anlam katıyor, entrikayı tamamlıyor. Ve türü sevenleri doyurma şansı taşıyor. Ama çok da sevmeyenler için biraz geç oluyor denebilir.

YETİMHANE * *
(El Orfanato) Yönetmen: J. A. Bayona Senaryo: Sergio G. Sanchez Görüntü: Oscar Faura Müzik: Fernando Velazquez Oyuncular: Belen Rueda, Fernando Cayo, Roger Princep, Mabel Rivera. İspanyol filmi.