Biz hâlâ dokuz kardeşiz

"Kızıldere katliamı olduğunda ben Ankara'daydım. Radyodan olan biteni izlemeye çalışıyorduk, öldürüldüklerini haber aldık. Bir araba tutuldu, babam Niksar'a gitti, oradan kardeşimin ölüsünü binbir güçlükle aldı. Biz dokuz kardeşiz, şimdi sekiz kaldık ama 'Hâlâ dokuzuz,' diyoruz, Cihan'ı listeden hiç çıkarmadık. Engelleyeceğimiz hiçbir şey yoktu, çünkü bu onlar için bir davaydı. Onların kafalarını değiştirmek, vazgeçin demek hiçbir işe yaramıyordu. Cihan'ın ölümünden 19 yıl sonra Oy Cihan Bizum Cihan diye bir kitap yazdım. Kitabı yazana kadar Cihan hakkında konuşmak benim için tabuydu. O konuyla ilgili hiçbir şey okumuyordum, arkadaşlarıyla konuşmak istemiyordum. Ne zamanki kendimde cesaret buldum ve kitabı yazmaya başladım, olayı ancak o zaman kabullenebildim. Ölenlerin hiçbirini Cihan'dan ayırmıyorum. Onlar akıllı çocuklardı. Dünyada olup bitenle, ülkelerinde olup bitenle çok ilgiliydiler. Cumhuriyet değerleriyle yetiştirilmiş çocuklardı, o değerleri delikanlılıktan kaynaklanan bir hisle sorguluyorlardı. Bu sorgulamalar onları o yola soktu. Türkiye İşçi Partisi'nin (TİP) karalanması, itilmesi, kakılması çocukları ortada bıraktı. TİP yaşasaydı, yaşatılsaydı bu çocuklar belki de o partinin içinde mücadelelerini vereceklerdi ve bugün de yaşıyor olacaklardı. Devlet bilinçle o çocukları öldürerek, onların temsil ettiği düşünceyi de yok etmek istedi. O çocuklar böyle ölmeyi, o üç gencimiz idamı hak etmediler. Onlar kazanılamaz mıydı?"