Bu mudur; budur

Salıdan sonraki gerçek final yaşandı Saracoğlu'nda. Sevilla'dan apoletleri ile dönenlere, taç giydirme töreni gibi 90 dakikaydı. Tribündekiler kahramanlarını tezahüratlarıyla onurlandırıyor, kimsenin hakkını yemeden, hepsiyle bir sevgi zinciri örüyorlardı.
F.Bahçe de bu arzunun, baskının karşısında ikinci Sevilla finalini oynar gibi sahadaydı. Galibiyeti değil, farkı arıyorlardı. Bunun için koştular, pres yaptılar, disiplinden kopmadılar, birbirlerine yardımcı oldular, bir dakika durmadan, geri koşmaktan kaçınmadan müthiş bir şov sundular.
Alex yine takımını skora ateşleyen kırmızı düğmeydi. Hiçbir hünerini esirgemeden devrenin üç golüne de adını soktu. Hele ikinci goldeki yaratıcılığı, Deivid'e pozisyonu sunması ve Kezman'ın hareketlenmesiyle şimşek gibi çıktılar. Manisa ile 'kedi-fare' gibi oynadılar dersek abartmayız.
Dört farklı öne geçmiş bir takım rakip sahada bıkmadan topa basıyor, bir an önce atağa geçmek için sabırsızlanıyorsa, kendine ve geleceğine kattığı çok şeyler vardır. Her seyredenin görmek isteği gibi büyük olmanın ciddiyetini taşıdılar, vazgeçmeden oynadılar.

CİDDİYETE ALKIŞ
Böylesine yıldızlara bürünmüş maçın süsü de tribünlerdi elbette. Şampiyonlar Ligi'ndeki muhtemel rakiplere meydan okuyan sloganlar ile maçı geçirdiler. Süper Ligi'nden farklı denizlere doğru yol almanın ilk ışıkları mı, yoksa büyük hedefler taşımanın iddiası mı bilemiyoruz. Dünkü takım F.Bahçe taraftarına her kulvarın coşkusunu vermişti, onlar da zevkini çıkarıyordu. F.Bahçe takımını burnunu büyütmeden, ciddiyetin zirvesinde bu maça taşıyan çabaları takdir etmeliyiz. En etkili çabanın başkan Aziz Yıldırım'ın maç sonrasında verdiği, "Manisa'yı yenmezseniz, bu maçın primini ödemem" emri olmadığını umuyoruz.
Manisa, kadrosundaki önemli isimlere rağmen bu hallerde. Selçuk İnan haricinde maçı yaşamaya niyeti olan oyuncuları yoktu. F.Bahçe'nin attığı ilk golde ofsayt görülüyor. Ama bu kararın, bu maça gölge düşürmesini 'iftira' haline getiren bir oyun seyrettik. "Hep böyle kalın" diyoruz.