İşyerinde korkmayın!

Allah iyiliğini de, bol iş, bol insan, bol kaynağını da versin, her daim korkusunu yensin; "İnsan Kaynakları İdeolojisi" ne hastayım.
Büyük bir gazetenin "İnsan Kaynakları" ilavesi, tercüme kokulu güzel bir haberle "İşyerinde korku verimi düşürüyor" demişti.
"Etik açıdan da, ekonomik açıdan da korkunun yönetim tekniği olarak kullanılması kabul edilemez"miş.
"Korkanlar" şöyle:
"İstenen satış rakamına ulaşamamaktan korkan pazarlamacı, işsiz kalma endişesi duyan sekreter, arkadaşları tarafından dışlanan grafikçi, patron karşısında yapacağı sunumun beğenilmeyeceğini düşünen yönetici."
Ne şeker di mi!
Pek işçisi, memuru olmayan yahut işçileri hiç korkmayan; pazarlamacı, sekreter, grafikçi ve yöneticiden müteşekkil işyeri.
Çok tatlı di mi!
"Korku" misalleri de düşman başına:
"Başarısızlık, eleştirilmek, mahcup olmak." Hep beğenilme arzusu, beğenilmeme korkusu.
Ne korkunç di mi!
Yazı, korkutan yöneticiye eleştiriyle başlasa da sadede geliyor, yükü yine çalışanın kalbine, bedenine yüklüyor:
"Korku bireyin enerjisini harekete geçirir. Durumun korktuğumuz kadar vahim olmadığını görüp korkuları fazla ciddiye almamayı öğrenebiliriz."
Ne "cool" di mi!
Korkutmaya, tehdide, baskıya, ezmeye, dışlamaya, aşağılamaya karşı bir hukuk... YOK!
Sekreterin, grafikçinin, pazarlamacının; pek insan ya da kaynak sayılmayan her kademeden işçinin, çalışanın her günkü geçim korkusu... YOK!
Patron, müdür, şef baskısına, korkutmasına karşı "çağdaş kapitalizm" ile "T.C. Anayasası" nın sözde hak saydığı sendikalaşma... YOK!
Kamuda, özel sektörde, orduda hiyerarşi, makam, rütbe, statünün getirdiği dışlama, aşağılama, baskı, endişe, boyun eğmişlik, sessizlik, cezalar... YOK!
Yasadaki hakkını aradığı için işten atılan gazeteci; kalanlara verilen gözdağı. YOK!
"Etik açıdan yönetim tekniği olarak kabul edilemez korku" nun, medyaya ilan, reklam veren, "İnsan Kaynakları" na ilham sunan büyük şirketlerde, medyada olup olmadığı, hem de kasıp kavurmadığı... YOK!
Çare ise basit:
Korkma sönmez!