Hülya ile Yalçın'ın ders gibi sohbeti

Yalçın Menteş, alkol belasından kurtulmak için harekete geçeli neredeyse bir buçuk yıl olacak. Yalçın bu süre içinde sadece "arınmakla" kalmadı, mücadelesini yurt geneline yaymak, bir dönem kendisinin de yaşadığı gibi alkolün pençesinde kıvrananları kurtarmak için tecrübelerini milyonlarla paylaştı. Sahnelediği "Yolluk" adlı oyunuyla Anadolu'yu dolaşıp, tecrübelerini on binlerin hizmetine sundu. Ve neredeyse her hafta bir programa konuk olup, alkolle mücadelesini izleyicilerle paylaştı. Zaman zaman onlara güç verdi, zaman zaman onlardan cesaret aldı. Yalçın'ı son olarak çarşamba gecesi Hülya Avşar'ın TurkMax'teki programında izledim. Bence bu program Yeşilay derneklerinde, alkolle mücadele eden kuruluşların paylaşım sohbetlerinde, okullarda, sinemalarda gösterilmeli. Zira o kadar içten, o kadar faydalı ve o denli rehberlik edici bir sohbetti ki, trilyonluk alkolle savaş kampanyalarının aylarca veremeyeceği mesajları dakikaların içine sığdırmayı başardı. Yalçın, teatral yeteneklerinin de yardımıyla, yaşadıklarını öyle etkileyici bir üslupla ekrana taşıdı ki, etkilenmemek mümkün değildi. Hele, alkollüyken kendisine kapıyı bile açmayan oğlunun, alkolü bıraktıktan bir ay sonra, ilk kez "Babacığım" diye boynuna sarıldığı anı öyle bir anlatışı vardı ki... Yalçın, "Alkolü bırakmak bana ne mi kazanırdı? Oğlumu kazandırdı... Daha önemli ne olabilir ki?" dediğinde karşısındaki Hülya Avşar ile beraber eminim ekran başındaki pek çok kişinin de gözleri buğulandı... Bu arada Hülya'nın da hakkını yememek lazım. Öyle ustaca, öyle yerinde, öyle derinlikli sorular yöneltti ki, Yalçın çözüldükçe saydamlaştı, saydamlaştıkça netleşti ve alkol bağımlılığı sorununu daha iyi algılamamız için adeta bir mercek haline geldi. Bu kadar önemli bir memleket meselesini ekrana taşıyan Hülya Avşar'ı da, bireysel mücadelesini "toplumsal harekete" dönüştüren Yalçın Menteş'i de gönülden kutluyorum.