Her başlangıç bir vazgeçiştir...

Hayatımızın her alanında geçerli cümlelerin sayısı bir elin parmaklarını geçmez.
"Her başlangıç bir vazgeçiştir" cümlesi de işte bu soydan gelen bir cümle...
Mesela "aşk"ı ele alalım.
Bir ilişki başlarken tek başına olduğumuz zamanların özgürlüğünden ya da sorumsuzluğundan vazgeçeriz.
Bir ilişki bitip yolun başına dönerken ise birlikte alınan mesafelerden vazgeçeriz...

Yeni bir hayat kurmak için başka bir şehre yerleşme kararı da vazgeçiştir.
Eve giderken yeni bir yol kullanmak,
Tek tatil gününü yeni arkadaşlarla geçirmek,
Ya da benzini her zamankinden farklı bir istasyondan almak...
Hatta yazarken bir cümlenin peşine takılıp gitmek...

Her başlangıç bir vazgeçiştir derken "vazgeçmek" fiilini ikiye ayırmak lazım.
Bazen isteyerek, bilerek, doğru olduğuna yüzde milyon emin olarak vazgeçeriz.
Bazense vazgeçmek zorunda kalırız...
Canımız acısa, kabullenmek zor gelse ve hatta vazgeçtiğimiz şeyin yerinin asla dolmayacağına inansak bile...

İnsan sadece aşklardan vazgeçmek zorunda kalmıyor...
Mahallenin en uzun kuyruğuna sahip kocaman bir uçurtmam vardı.
Rüzgârın azizliği, benim toyluğum birleşti elektrik tellerine dolandı.
Uçurtmamın orada asılı durduğu bütün bir yaz tellerin altından geçerken kafamı hiç yukarı kaldırmamıştım.
Sadece uçurtma değil, hepimizin ömründe vazgeçtiği ya da geçmek zorunda kaldığı binlerce şey vardır.

Lafı uzatmanın manası yok.
Her başlangıç bir vazgeçiştir derken aslında bir vedayı anlatmaya çalışıyordum.
Sabah'taki bu son yazım aslında benim için de yeni bir başlangıç demek.
Neden ve niçin vazgeçtiğimi biliyorum, o yüzden içim kıpır kıpır ve heyecanla doluyum.
Bir yerlerde tekrar görüşünceye kadar herkes kendine emanet, herkes kendine iyi baksın.