Aşkı 'ADSL hızıyla' tüketiyorlar: 'Çıplak kuşak'

Ünlü oyuncu Daniel Day-Lewis, 1994 yılında yedi aylık hamile olan sevgilisi Isabelle Adjani'ye bir faks göndererek, 'İlişkimiz bitti' demişti. Aradan 13 yıl geçti ve günümüzde ilişkiler artık elektronik posta mesajları ve blog yazılarıyla sona eriyor. Amerika'daki Star dergisinin editörü ve Time Out New York yazarı Julia Allison, 19 Eylül tarihli blog yazısında Vimeo isimli internet sitesini kuran sevgilisi Jakob Lodwick'i şöyle anlatıyor: "Kendisi 26 yaşında, liseden bu yana çıktığım en genç erkek... Öylesine dengesiz bir egosu var ki, bir defasında onun duşa girip girmemesi üzerine kavga ettik. O, yıkanmasına gerek olmadığını söylüyordu, ama inanın bana, hemen yıkanması şarttı!"

E-POSTA'YLA AYRILIK
Allison daha sonra bütün pazar günü boyunca, daha önce kendisini arayacağına söz veren Lodwick'in telefonunu beklediğini, en sonunda akşam 18:00 civarlarında pes edip kendisine şu mesajı yazdığını blog'una kaydetmiş: "Blog'uma bakmışsındır muhtemelen, ama yine de şu linke bas. Beni hayal kırıklığına uğrattın, çünkü kendime olan saygımı yitirmemek için seni görmekten vazgeçmem gereken bir noktaya ulaştırdın beni." Daha sonra, her şeyin düzelmesi ve 'birlikte seks yapabilmeleri için', Lodwick'ten derhal ilişkiyi düzeltmesini isteyen Allison, ertesi sabah erkek arkadaşından şöyle bir mesaj alıyor: "Sana bir ilişkide hakettiğin şeyi verebilecek biri değilim, bu yüzden de ayrılmamız gerek. Sen çok müthiş birisin, ama birlikte olmamız bence imkansız." Hayatlarını bu şekilde en ince ayrıntısına kadar internette sergileyen ve genellikle 20'li ve 30'lu yaşlarını süren kuşağa yeni bir isim takıldı: "Çıplak kuşak".

DİJİTAL PORTRELER
Çıplak kuşak mensupları, kendileri hakkındaki fikirlerini internette yarattıkları sayfalar üzerinden oluşturuyorlar. Blog tutarak her konudaki görüşlerini açıklıyor, isyanlarını, öfkelerini ve mutluluklarını bu şekilde ifade ediyorlar. Ama bu kuşağın üyeleri için internet kendilerini ifade etmekten çok, kendini inşa etme aracı işlevi görüyor. Zaten The New Atlantis dergisine yazan Christine Rosen'in de belirttiği gibi, insanın bir ekran ya da kağıt üzerinde kendini inşa etmesi çok eski bir alışkanlık. Yüzyıllar boyunca zengin Avrupalılar varoluşlarını ressamlara yaptırdıkları portrelerle kanıtladılar ve bu şekilde saygınlık kazandılar. Sanat, bilim ya da siyaset alanında hiç bir varlık göstermeseler de, sırf bu portreleriyle günümüze kalan pek çok zengin var. Çıplak kuşağın böyle heyecanla her şeyini açıklamasının arkasında da benzer bir istek bulunduğunu söyleyen Rosen'e göre, renklerin yerini pikseller aldı ve portre sanatı demokratikleşip dijitalleşti. Tıpkı Julia Allison'un sevgilisinden ayrılınca yaptığı ilk şeyin blogunda kendini haklı çıkarmaya çalışması gibi, pek çoklarımız da kişiliğimizi internet üzerinden kuruyor, yaralarımızı da internet üzerinden sarmaya çalışıyoruz. Allison veLodwick mutlugünlerinde...