Her keseye uygun nefret şarkıları

İsmail Türüt ile Ozan Arif'in el ele verip gündeme oturmasının üzerinden bir hafta geçti. Ama basında hiçbir yerde ülkücü müzik piyasasıyla ilgili tek satır yazı çıkmadı. Ozan Arif, gökten zembille inmiş gibi şaşırıyoruz. Oysa tam da şu anda, İstanbul Bienali'nin bir bölümüne de ev sahipliği yapan İMÇ'de, albüm satışları, pop yıldızlarını ikiye üçe katlayan ülkücü starlar var. Rolling Stone'da 2006 yılında 'Ülkücü Müzik' dosyası hazırlamıştık. Murat Toklucu günlerce Unkapanı'na takılmış, en klişe tabirle 'ülkücü müzik piyasası'nın nabzını tutmuş, harika bir iş çıkarmış, hatta ruh sağlığını yitirme tehlikesiyle karşılaşmıştı. Hakikaten faydalı bir yazı. Ülkücü müziğin önde gelenleri arasında Mustafa Yıldızdoğan, Sefai, Ozan Alim, Levent İtez, Esat Kabaklı, Ozan Nihat, Alperen, Osman Öztunç, Arif Nazım, Ahmet Yılmaz, Ahmet Şafak gibi isimler var. Ama Ozan Arif, ülkücü müziğin kült figürü, camiada 'ulu ozan' namıyla anılıyor. Albüm satışları 200 binlere yaklaşıyor. Günümüzde en çok satan albümün 300 bin civarında olduğunu düşünürsek, 'star' diyebiliriz Ozan Arif'e. Üstelik MHP yönetimiyle karşı karşıya gelebilecek derecede güçlü. Tahlil adlı eserinin sözleri, doğrudan Devlet Bahçeli'ye... Parçada Bahçeli'nin bekârlığına gönderme yapılıyor: "Gönül verip bir hanımca kadına / Yuva kurup varamamış tadına / Vallahi üzüntüm onun adına / Garibim kendini lider sanıyor." Ozan Arif, son albümüne adını veren Ak mı, Kara mı? adlı parçasında Tayyip Erdoğan'a da hayli 'anlamlı' biçimde seslenmiş: "Bir değişme masalı bir de ak tutturdunuz / Bu millete karayı ak diye yutturdunuz.../ Velhasıl Tayyip Bey, Allah size boy vermiş / Gerisini maalesef sanki biraz koyvermiş / Demek ki millet sana boyun için oy vermiş / Bir değişme masalı bir de ak tutturdunuz / Bu millete karayı ak diye yutturdunuz" Bilmem, mizah dergilerine ve karikatüristlere "Hakaret ediyorlar," diye dava açan Başbakan, bu şarkıyı dinledi mi?

'PAMUKLAR, YAMUKLAR'
Ülkücü şarkılarda herkes ya düşman, ya şeytan, ya çiyan, ya akrep. Yunan, Ermeni, Rus, Sırp, Bulgar, İtalyan, hümanistler, satanistler, AB, 'Ermeni'nin kocası Fransa', ABD, Iraklı Kürtler ve aslında tüm Kürtler... Hepsinden nefret ediliyor. "Yunan'ı vurmak, Erivan'ı almak, Sırp'ın gözünü oymak, Talabani ve Barzani denen itlerin defterini dürmek..." standart uygulamalar. AB'ye karşı tarzın (evet böyle bir tarz var) en mükemmel örneğini Ozan Arif, Kör Müsün? adlı eseriyle sunuyor: "Frenk kıçı yalayanlar, boynundan haç çıkanlar / Bunların içinde kim yok ki ooff of / Kimisi medyatör kimisi prof / Pamuklar, yamuklar, bazı kavatlar / Ermenici oluyorlar, kör müsün?" Gördüğünüz gibi şarkıda hedef gösterilmeyen kimse kalmamış. Azmettirmeye girer mi? Bilemem. Mahkemeler var. Ülkücü ozanların en fazla nefret ettiği azınlık, Ermeniler. Kürtler ikinci sırada geliyor. Yahudilere de arada hakaret ediliyor ama az... Mesela Susurluk Yolu isimli albümünde, bakın Ozan Nihat nasıl aktarıyor Ermenilerle ilgili düşüncelerini dizelerinde: "E be heey, ecdadını boyunu senin / Kalayladım ulan soyunu senin. Asırlardır Türk'e nefret beslersin / Nerede bir Türk görsen donuna pislersin." Ozan Arif, Kürt meselesini de çözmüş: "Kendini başka kavimden zanneden Doğu'daki Türk kardeşlerim / Kürdü, Lazı, Çerkezi / Hepsi Türklük yemeğinin tadı tuzu." Milletler arasında en sevilmeyeni ise Yunanlılar. Yine Ozan Nihat'a bağlanalım: "İzmir'in körfezi yetmez dersen / Şimdi seni Akdeniz'e dökeriz Yunan / Kıbrıs üzerine koyarsak tavrı / Mum yakıp ararsın bugünkü devri / Zaten Kıbrıs'ın da bir ucu sivri / Çevirip gözüne sokarız Yunan." Biz Plan Yapmayın Plan isimli nefret türküsüne şaşıralım, eleştirelim, kınayalım. Ama bunun münferit bir eylem olmadığını da bilelim. Unkapanı'nda artık en çok nefret sektörünün ürünleri satılıyor.