Conan'ın modern versiyonuyum ben!

Bundan altı yıl önce ilk albümünü çıkaran 29 yaşındaki rockçı Sarp, eskiye kıyasla değiştiğini; artık burnu havada bir adam olmadığını söylüyor... "Star olmak falan gibi bir derdim yok. Ama sahne benim için terapi gibi bir şey" diyen genç rockçı, küçüklüğünden beri hayranlık duyduğu isimlerin hâlâ değişmediğini belirtiyor: "Elvis Presley, Deep Purple ve The Doors'dan vazgeçemem!" Sarp, ailesinin de müzikle ilgilendiğini, dayısının da kendisi gibi rock müzik yaptığını anlatıyor: "Annem hayatını ondan kazanmıyordu ama konserler veriyordu. Ağabeyim profesyonel müzisyendi, amcam profesyonel müzisyen ve okulda müzik eğitmeni. Dayım Denizli'nin ilk grubunu kurmuş; rock çalmışlar!"

TEOMAN'DAN ETKİLENMEDİM!
* Okul zamanı annem hep ders çalışmamızı istiyordu. Bu yüzden de bana ilk gitarımı o almadı. "Okuluna git, üniversiteni kazan, sonra 40 yaşında alırsın" dedi annem. Ama liseye giderken bir şekilde kendi paramızla aldık ilk gitarımızı... Sahneye ilk kez 18 yaşımda çıktım. Tabii annem fenalıklar geçirdi. Sonra da üniversiteyi bıraktım. Kimyayı birincilikle kazanmıştım. Sorun yaşadık ama baktı ki böyle istiyorum, sonra bıraktı. Şimdi gençlerden daha çok takip ediyor.
* İlk albümüm ile ikincisi arasında altı yıl geçti. Eski şirketimde (Erol Köse) yaptırımlar vardı. Sonra bir süre küstüm, yani o yaptırımlardan dolayı istediğim gibi albüm yapamayacağımı anladım. Sonra başka yerden albüm çıkarma teklifi gelince tekrar aynı enerjiye döndüm. Hiç albüm yapmamayı düşünmüştüm bir ara...
* Birilerine benzetilmek bana garip geliyor. İnsanlar hiçbir şey bilmeden konuşuyor. Mesela Teoman'ın yaptığı bazı ses hareketlerini Teoman'ın sanıyorlar. Halbuki ben onu Teoman'dan önce Bono'dan, Bono'dan önce bilmem kimden duydum. Kızların dikkatini çekmeye çalışan, çok küçük sebepleri olan insanlar oturup orada beni sevmediğini veya güya benim bilmem kime özendiğimi falan filan yazarak zaman kaybediyor...

ESKİDEN DE STARDIM BEN!
* Fazla ilgiden rahatsız oluyorum, star olmak gibi bir derdim yok! Ama sahneden uzak kalınca da özlüyorum. Benim derdim, istediğim müziği yapıp, yaptığımın karşılığını almak! Yoksa insanların beni beğenmesi gibi durumları, müziğe başlamadan çok daha önce yaşayan bir adamım. Kendini ve müziğini beğenmen, kendini rahat hissetmen önemlidir bence. Şu sıra birazcık göbeğim olsa da kendimi beğeniyorum. Onun dışında sesimi, kişiliğimi, müziğimi seviyorum. Salak bir herif de olabilirdim...
* Küçükken Conan olmak istiyordum. Küçüklüğümden beri ağabeyimle Conan ve Örümcek Adam hastasıyız. Herif yenilmez falan bir adam. Canavarlarla savaşıyor tek başına. Bir de hiçbir şey takmıyor! Özgür, ne isterse onu yapıyor. Herhalde onu sevmemi sağlayan bu özellikleri oldu... Bir de Conan'ın hayatında özel bir kadını vardır ama her gittiği yerde birtakım kadınlarla beraber olur. Aynı ben! Ben Conan'ın modern versiyonuyum.
* Sahneye çıkmak beni acayip rahatlatıyor. Terapi gibi oluyor çıkıp şarkı söylemek. Evde de mesela sinirliysem uyuyorum. Sahneye çıkınca her şey gidiyor. Üzüldüğüm zamanlarda yalnız olmak daha çok hoşuma gidiyor. Yalnız kalıp düşünüp, irdelemek hoşuma gidiyor. Biriyle beraber olunca daha duygu yönüne kayıyor. (MARIE CLAIRE)