Hepimiz ağlıyoruz

Önce annem arıyor, korkunç bir sesle "Haberleri seyrediyor musun?" diye soruyor. Ardından Ankara'da oturan teyzemin sesini duyuyorum telefonda "Ağlamaktan gözlerimde yaş kalmadı!" diyor.
Kocamla oturmuş haberleri izliyoruz. Yüzümüz bembeyaz, içimiz şişmiş adeta. Ekrandaki yüzlere bakıyoruz. Hepsi birbirinden "Delikanlı", hepsi birbirinden heyecanlı yüzler bunlar. Hepsi şehit olmuş.
Nefes bile alamıyoruz. Tıkanıp kaldık işte. Boğazımızda kocaman bir yumruk.
Ağlasan ağlayamazsın, öylece kalırsın işte.
O sırada yattığı yerde minik oğlum kıpırdanıyor, yine tükürüğünü yuttu galiba. Gözüm televizyonda, ters çevirip sırtına yavaşça vuruyorum. Bir anda rahatlıyor. Bizim ise tükürüklerimiz öylesine birikmiş ki boğazımızda, daha uzunca bir süre nefes almamıza imkan yok.
Her şehit haberinde...
Her şehit cenazesi görüntüsünde...
Geride kalan çoluk çocuk, eş, ana, baba, kardeşi görünce...
Ekran başında çaresizlikle kıvranıyoruz.
Tüm Türkiye gibi, biz de ağlıyoruz.
Gözümün önünden bir türlü gitmiyor.
2.5 yaşında babasının cenaze öterine katılan minik Zehra'yı bir türlü aklımdan çıkaramıyorum. Hani tırmandığı kucaklarda hep aynı fotoğrafı gören... Hani babasının fotoğrafını okşayan küçük kız...

Sizlerden, okuyuculardan yüzlerce mail aldım. Büyük çoğunluk kadın. O kadınlar ki meydanlarda yürüyüp "Bu gidişe bir dur" dediler.
O kadınlar ki kimsenin sahip çıkmadığı Cumhuriyet'e sahip çıktılar.
Şimdi de "Gece yatağa yattığımızda rahat uyuyamıyoruz. Acaba biz uyurken kaç şehit daha verilecek diye düşünüyoruz"
diyorlar.
"Biz de anneyiz" diye bağırıyorlar.
Onlarınki şimdilik sessiz bir çığlık.
Ama duyurana kadar bağırmaya devam edecekler.

Türkiye üzerinde büyük oyunlar oynanıyor.
Her tarafta komplo teorileri...
Yaklaşan seçim, ABD'nin onaylayacağı iktidar, Kuzey Irak hesapları...
Hiçbiri umurumda değil.
Oysa gazeteciler bayılır komplolara.
Herkes gibi ben de...
Sadece artık şehit haberi duymak istemiyorum. Eğer bugün şehit cenazeleri mitinglere dönüşüyorsa, durup düşünmek lazım.
Acaba "Biz nerede hata yaptık?" diye...
Yoksa "Bu olanlar falanca partiye yarayacak" deyip işin içinden sıyrılmakla olmuyor.
Eli taşın altına koymalı. Aslında olan biten kimseye yaramıyor.
Ateş düştüğü yeri yakıyor.