Anneciğim anneciğim baksana

Sen benim ölümsüz aşkım, ölümsüz savaşımsın anne... Nasıl da benziyorum sana... Sinirden yastıkları yumrukladığım huylarının hepsi geçmiş bana. Senin gibi yüksek sesle telefonla konuşuyorum, senin gibi olur olmaz her şeye duygulanıyorum, senin gibi yürüyorum salkım saçak topuklu ayakkabılarla... Kahkaham da çekmiş sana. O nasıl bir ton ama! Gülerken dizlerimi dövüyorum, ağlarken çocuklaşıyorum aynı senin gibi... Sonra ben de çok çabuk seviyorum insanları, sonunda şaşıp kalıyorum, 'bir daha asla' diyorum ama yine de seviyorum cesurca... Bakma sana dırdırlandığıma, aslında ben de nefret ediyorum yalnızlıktan. Geceleri evde tek başıma kalmaktan. Hani "Susmam, sineye çekmem, katlanmam" demiştim ya insanların yalanlarına, arkadan vurup, kaptı kaçtı yapmalarına. Hani çok öfkelenmiştim ya sana, o bitmez tükenmez kuru kuruya bağlanmalarına, affetmekte sınır tanımamana. Korkarım bu sefer de çekmişim sana. Ben de kıyamıyorum onlara. Onlarca fotoğraf var kafamda... Çok küçüktüm denizden korkardım, babam "Benim kızım nasıl denizden korkar" edasıyla batırırdı kafamı suya. Baba ya... Ağlardım çığlık çığlığa. Sonra sen koşardın elinde havluyla... Alırdın beni kucağına, sarılırdım sana. Sen de kızarak bakardın babama. Çünkü başarmamı değil, mutlu olmamı isterdin. Annesin ya... Bu iki şey arasındaki derin farkı bilirdin..!

SEN BENİM KADERİMSİN
Biliyor musun, ben de masada rujumu tazeliyorum. Oysa yıllarca ablamla sinir olmuştuk o huyuna. Çayımı su bardağında içmeyi seviyorum, şaraba buz atıyorum. Dört bir yana mum koymaktan benim de evim kiliseye döndü valla... Ben de senin gibi menekşelere bakmayı beceremiyor, anneanneme yolluyorum. Senin nefret ettiğim yapay çiçeklerinden ben de alıyorum. Kozmetikleri banyoya yığıp dekor yapıyorum. Çünkü ben de senin gibi sadece bir tanesini kullanıyorum. Üç vakte kadar anti-aginge başlar mıyım dersin? Ha ama asla soya kıymasından köfte yemem onu bilesin. Anladım ki ben senin yürek çarpıntın, sen benim kaderimsin!