  |
|
Dinçöz, Tanrıyar'la evlenecek mi?
 Son üç yıldır ilk kez Mersin'e gittim. Babam bayram sabahı hepimiz evde olunca bir yandan elini öptürür, bir yandan gözyaşlarını siler bize çaktırmadan. Neden Mersin'e bu kadar uzun süredir gitmediğime dair türlü türlü neden sayabilirim. Gidemedim işte... Üç yılın ardından gördüğüm Mersin, pek tanıyabileceğim gibi değildi. Her köşe, her narenciye tarlası 15'er katlık apartmanlarla dolmuş. Trafik rezalet. İstanbul'da otomobil kullanan biri olarak Mersin'de otomobil kullanmaya korkuyorum. Düşman her yönden saldırıyor! Kırmızıda durursan üzerinden geçecek gibi oluyorlar. Ama güzel şeyler de olmuş... Upuzun sahil şeridine Türkiye'nin hiçbir yerinde görmediğim bir güzellikte park yapmışlar. Heykeller, sinema salonları ve bir sürü ağaç... Mersin'de yaşasam her sabah canım burada yürüyüş yapmak ister...
ANILARIM YEMEK ÜZERİNE
Çocukluğumun geçtiği kentin kaybolmuş olması beni hayli sarstı. Eski binalar kaybolmuş ama Yaprak Tantuni, Ciğerci Apo, Künefeci Emin Usta yerli yerinde (Yazarken fark ettim, tüm Mersin anılarım, yemek üzerine kurulu!) Ama anneannemin evinde sanki çocukluğum derin dondurucuya konulmuş gibi. Bakır tencereler, FM frekansı olmayan ve hep "Erzurum Yurttan Sesler korosunu dinlediniz" diyen bir radyo, ilk karnem, ilk yazımın çıktığı dergi, fotoğraflar, ocakta pişen ekşili dolmanın kokusu, Arçelik mühendislerinin hâlâ çalıştığını görse ağlamaktan içinin çıkacağı 30 yıllık buzdolabı ve anlatmanın mümkün olmayacağı binlerce karışık duygu... Anneannem 80 yaşında. Az görüyor, az duyuyor ama Türkiye'nin magazin gündemine tamamen hakim. Öpüşme koklaşma faslının ardından sohbete başladık... Hani filmlerde iki nesil bir araya geldiğinde yaşlılar filozof gibi konuşmalar yapar, tecrübelerini yeni nesile aktarır. Yeni nesil de gözleri dolu dolu dinler bu koca çınarları. Ben de öyle bir konuşma yapacağız zannettim. Anneannem bana doğru eğildi ve "Rahşan, sana bir şey söyleyeceğim, gel biraz konuşalım" dedi. Hemen duygusal hazırlığımı yaptım. Gözlerimi buğuladım, cebimden mendilimi çıkardım. "Dinliyorum anneanne"... Bir yandan da içses ile konuşuyorum: (Rahşancığım işte köklerini inkar edip Mersin'den kaçarsan, bu nesilden nesile birikim aktarımından da mahrum kalırsın. Neyse aç gözünü, kulağını da kadını iyi dinle!) Anneannem en ciddi havasını takınarak "Petek Dinçöz, o Can Tanrıyar'la evlenecek mi?" dedi. Cümleyi içimden tekrar ettim; evet doğru anlamıştım! Yani elalemin ataları, özlü sözler söyler; dedelerinden, 50 yıl öncesinden bahsedip bir nostalji fırtınası eşliğinde sizi hüzün duvarlarına çarptırırlar. Anneanneme bak yaa! "Bilmem ki anneanne, kendileri bilir" deme hatasını gösterdim. Anneannem çok kızdı: "Biz seni İstanbullara öyle guppik kuşu gibi otur diye mi yolladık! O kadar televizyona çıkıyorsun, yazılar yazıyorsun. Nasıl gazetecisin? Elalemin torunları her şeyi bilir... Yok canım bizimkiler eşşek!" Ne diyeceğimi bilemedim. Salona geçtim. Anneannem de arkamdan geldi. Yeni bir sorusu vardı: "İzzet Altınmeşe'yi görüyor musun!"
|
