|
 |
 |
 |
 |
| Ölümün eşiğinde çıkılan yolculuk
|
|
Ölüm üzerine yapılmış o unutulmaz filmler arasında, alçakgönüllü yeri olacak bir film.
Veda Vakti, özgün ve genç Fransız sinemacısı François Ozon'un duyarlı, hüzünlü ve yer yer incelikli bir filmi. Ama belki de Kumun Altında, Sekiz Kadın ve Havuz'un yönetmeninden beklediğimiz düzeyin altında kalıyor ve görece olarak düşkırıklığı yaratıyor. Genç, yakışıklı, işinde başarılı ve eşcinsel moda fotoğrafçısı Romain, ölümcül bir hastalığa yakalanır (hayır, AIDS değil kanser)... Ailesini ve erkek arkadaşını terk eder, uzun bir yolculuğa çıkar ve büyükannesi, gerçek anlamda açılabildiği tek insan olur. Ölüm karşısında yapayalnız ve zavallı birey... Kumun Altında'da bir başyapıta esin veren bu tema, Veda Vakti'nde fazla alt perdeden gelişen, sanki duygularını özellikle boğmuş bir filme yol açıyor. Başta Melvil Poupaud ve büyük Jeanne Moreau, oyuncular gayet iyi. Yönetmenin melodramdan kaçınması da yerinde. Yine de, ölüm üzerine o unutulmaz filmler arasında alçakgönüllü bir yeri olacak bu filmin. En azından bana öyle geldi...
VEDA VAKTİ * *
(Le Temps qui Reste) Yönetim ve senaryo: François Ozon Görüntü: Jeanne Lapoirie Müzik: Valentin Silvestrov Oyuncular: Melvil Poupaud, Valerie Bruni-Tedeschi, Jeanne Moreau, Daniel Duval/ Fransız filmi.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
