Mağdur olmanın dayanılmaz çekiciliği!

Bu ülkede haklı olabilmek, hakkını savunabilmek için, önce haksızlığa uğramak şart olarak görülüyor. Aslında bu ülkenin de değil, Şark toplumlarının ortak özelliği bu.
Kimse haksız duruma düşmeden, baş kaldırmıyor; başını dik tutmuyor. Göğsünü gere gere haklı ve güçlü olduğunu söyleyemiyor.
Mağdur olduğunu düşünenin, mağdur edildiğini zannedenin sesi ötekilerden daha güçlü çıkıyor.
Hırs basıyor. Gözleri çakmak çakmak oluyor, yumrukları sıkılıyor.
Söz gelimi... Bir futbol maçında, takımı gerçek bir üstünlük kurmuşken ve "hak"kıyla galibiyet kazanırken atılan bir golün sevinci; olgun, ölçülü ve mağrur bir sevinçle kutlanıyor.
Ama... Eğer o gol, haksızlığa uğradığını düşündükleri dakikalardan sonra geldiyse, sevinç gösterisi çılgın bir "isteri"ye dönüşüyor. Tribünlerin öfke kreşendosu yükseliyor.
Kabul edilmeli ki; böylesi aslında herkesin daha çok hoşuna gidiyor.
(Geçenlerde ekranlara da yansıdı böyle bir taraftar kızın portresi. Oysa, haksızlığa filan uğradıkları yoktu. Ortada o an fark etmedikleri bir kandırmaca vardı. Ama önemli değildi, önemli olan haksızlığa uğradığına inanılmasıydı. Mağdur olmanın dayanılmaz çekiciliği, ruhların insani ihtiraslarını besliyordu.)
Öteki takımların taraftarlarına da yabancı bir duygu değildi bu. Onlar da anlıyordu bu ruh halini. Çünkü kendi tribünlerinde de yaşanıyordu aynı durum sıkça.
Ya da bir başka takımın futbolcuları, olağan zamanda belki oynamayacakları futbolu, özlük hakları açısından "mağdur" edildikleri duygusuyla en üst noktaya çıkarıyordu.
Veya şampiyonluk yarışı kızışırken; sahada, gerçekten de var olan gücünü ortaya koyarak "haklı" bir üstünlük sağlamak yerine muhtelif "haksızlık" halleri ve mağduriyet sebepleri yaratılıyordu.
Futbol örnek bir laboratuvardı pek çok toplumsal olayı analiz etmek için... Hayatın başka alanlarında olup bitenleri anlamamızı kolaylaştırıyordu.